Het vertrek is aarzelend, bijna moeilijk, met uitstel, onvoorbereid en dan toch ineens onverwacht.

Mijn tuin staat er prachtig bij met deze te vroege lente. Waarom reizen bij al deze plaatselijke schoonheid.

Foto1

Dan ineens wordt het koud, precies wat ik nodig heb en hup, ik ben weg

Afscheid gaan nemen in Parijs en dan verder naar het zuiden.

Bordeaux, al lang op het verlanglijstje. Een mooie stad die zoals zovele historische westerse steden de littekens draagt van activiteiten van de betonboeren eind vorige eeuw.

Er zijn mooie dingen te zien. Stenen straatjes, een prachtige alabaster kapel in de Sint Michael Baselique, die op de compostella-route ligt. Wandelpartijen langs de Garonne. Terrasjes, terrasjes. Nu is het vrij fris maar ik kan me de ambience voorstellen bij hogere temperaturen

foto 1 en 2

Ik reis verder naar Libourne aan de Dordogne. Een stadje ooit behorende tot het Engelse rijk, vroeger een belangrijke haven en toen omgeven door vestingswerken als verdediging tegen de fransen. Het is hier dat ik de oude pakhuizen in natuursteen zie langs het water. Vrachtwagens die de gekende wijnmerken adverteren rijden nog altijd af en aan. Van hieruit onderneem ik een voettocht naar Saint-Emilion. Hier zijn ze dus, de beroemde wijngaarden en hun chateaux. De chateaux zijn erg divers, van kasteelachtige tot boerderijen. De wijngaarden zonder uitzondering uitstekend onderhouden. Deze dicht bij het dorp omgeven door muren uit natuursteen; handarbeid, archaisch, traditie.

Saint- Emilion is een unesco bescherm middeleeuws pareltje. Men verkoopt er bijna uitsluitend……….wijn dus. Er liggen een paar wijngaarden tot midden in het centrum van het stadje. B&B, restaurants, koffieshop….

Toch moeten er ook nog veel mensen wonen want ineens komt een hele schare kinderen, verkleed, zingend het plein voor de monolitische 12 eeuwse grotkerk op. Karnaval? Deze kerk schijnt een pelgrimsoord geweest te zijn, ja ja wegens de bretoense heilige eremiet Emilion die hier resideerde, maar ze is nu gesloten wegens te fragiel.