Luang Prabang, eigenlijk een heel mooi stadje, niet onterecht een door de Unesco beschermd erfgoed, aan de oevers van de Mekong gelegen. Omringd door grillige niet al te hoge Bergen. En groen, jungle-achtig.
Het  doet me denken aan andere, unesco beschermde, ooit bezochte stadjes; Pondicherry in India, of St-Louis in Senegal
Dezelfde sfeer, stadjes vastgezet in de tijd, teruggerestoreerd naar hun meest interessante periode,

in Luang Prabang ongever 100 jaar geleden tijdens de franse kolonisatie, bijna te pittoresque, een beetje zoals het centrum van Gent, en daarvan ten gevolge een overvloed van  (terecht) geinteresseerde bezoekers. Het evenwicht is zoek, de plaatselijke bevolking treft men alleen nog in be-en ver-dienende bezigheden. Het zijn zachte, lieve mensen, de Lao, wat gesloten, rustiger dan de Thai, alleen al hun manier van spreken, en fysiek zo frele.
Oud koloniale gebouwen, franse stijl, en Wat (weeral) maar dit zijn de mooiste die ik tot hiertoe gezien heb. De proportie tussen vertikale delen en dak compleet