AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Zanzibar
STATUS: publish
DATE: 12/12/2016 09:32:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

Van Europese naar Afrikaanse cultuur: hetzelfde maar toch iets anders. Overal mensen met dezelfde basisbehoeften maar hoe vullen we die in? Ik probeer zoals gewoonlijk een zachte overgang. Tijd. De geest gaat niet vlugger dan de voetstappen……….

Het prachtige eiland Zanzibar met zijn typische Swahilicultuur is de plaats waar deze tocht begint. Het is zomer in het zuidelijk halfrond. Temperaturen boven de 30 graden. De zee is lauwwarm, letterlijk appelblauwzeegroen, de dagen langgerekt en lui.  De late namiddag perfect om iets te ondernemen. Zwemmen, een pilsje op het terras met uitzicht, naar de andere kant van het eiland fietsen.

Foto1

Zanzibar staat zo’n beetje rondom afgelijnd met “resorts” en “lodges”. Elk budget wordt bediend. Wat verder dan mijn logement staat een groots duur ding met 40 villa’s inclusief privé zwembadjes aan een prachtig mini baaitje. Leeg. Hoe meer mensen erover vertellen, hoe meer versies van het waarom. Net voor we er een toertje “urban exploiring” willen in organiseren breekt er een brand uit. Zeven villa’s moeten er aan geloven, het is hier heet en extreem droog. De huizen zijn bedekt met rieten Swahili-daken. De brandweer rukt uit met twee vintage wagens! Een uur later komt er al een official toe onder gewapende begeleiding om de zaak te onderzoeken! En weer gaat de geruchtenmolen zijn gang. De Duitse eigenaar wil de verzekering oplichten? Diezelfde die ook de Tanzaniaanse staat al opgelicht had? Had hij de zaak niet al verkocht? Een ongeluk? Zijn de bewakende Masaai wel betaald? Of de overburen die hun land afgebrand hebben voor het zaaien? Verhalen. Alsof er bij ons geen oplichters bestaan, en toch, zo’n lege resort waar de lakens nog op de bedden liggen , gefixeerd in de tijd na een plotselinge leegloop, dat kan ik me moeilijk voorstellen in Belgie.

Foto2

Een paar dagen later gaat het richting Stone Town, de hoofdstad van Zanzibar, en vandaar een ferry naar Dar es Salaam. Stone Town is terecht Unesco beschermd. Luchtige Swahili architectuur die de  wind zijn verkoelende werking maximaliseert. Indische, Arabische en Afrikaanse cultuur komen hier samen in een unieke mengvorm waarvan historische restanten te vinden zijn langs de kust vanuit het noord-Keniaanse Lamu tot in Kilwa aan de grens met Mozambique.  Ik heb er ooit een reis aan gewijd in 2004

Dar es Salaam, de poort van de vrede, maakt een opgeruimde indruk. Proper!!! Bussen op een gereserveerd rijvak! Gaaf asfalt! Ik heb een afspraak met een familielid dat in Tanzania zijn familie en safari business heeft. Hij heeft net zijn klanten naar het vliegveld gebracht na een safari in het zuiden van Tanzania. Volgens hem is de nieuwe president een verlicht despoot. Elke laatste zaterdag van de maand verplicht opkuisen van de publieke omgeving door de gemeenschap. Hij legt betere wegen aan! Ze gaan de spoorwegen weer in orde stellen! Stijle ambities die het land kan gebruiken.  We rijden s’anderendaags via Bagamoyo naar Arucha. Inderdaad, wat een verandering buiten 12 jaar geleden! Mooi glad beton om over te rijden, de pakken zwerfvuil afwezig! Ik hoor later verhalen over zijn despotisch kantje, maar daarover een andere keer.

 

Foto3

 

 

 

 

 

 

 

 

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Dar es Salaam-Bagamoyo-Arucha
STATUS: publish
DATE: 12/13/2016 14:37:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

Een paar dagen later gaat het richting Stone Town, de hoofdstad van Zanzibar, en vandaar een ferry naar Dar es Salaam. Stone Town is terecht Unesco beschermd. Luchtige Swahili architectuur die de  wind zijn verkoelende werking maximaliseert. Indische, Arabische en Afrikaanse cultuur komen hier samen in een unieke mengvorm waarvan historische restanten te vinden zijn langs de kust vanuit het noord-Keniaanse Lamu tot in Kilwa aan de grens met Mozambique.  Ik heb er ooit een reis aan gewijd, in 2004  ??

Dar es Salaam, de poort van de vrede, maakt een opgeruimde indruk. Proper!!! Bussen op een gereserveerd rijvak! Gaaf asfalt! Ik heb een afspraak met een familielid dat in Tanzania zijn familie en safari business heeft. Hij heeft net zijn klanten naar het vliegveld gebracht na een safari in het zuiden van Tanzania. Volgens hem is de nieuwe president een verlicht despoot. Elke laatste zaterdag van de maand verplicht opkuisen van de publieke omgeving door de gemeenschap. Hij legt betere wegen aan! Ze gaan de spoorwegen weer in orde stellen! Stijle ambities die het land kan gebruiken.  We rijden s’anderendaags via Bagamoyo naar Arucha. Inderdaad, wat een verandering in vergelijking met 12 jaar geleden! Mooi glad beton om over te rijden, de pakken zwerfvuil afwezig! Ik hoor later verhalen over zijn despotisch kantje, maar daarover een andere keer.

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: familiefeest
STATUS: publish
DATE: 12/15/2016 12:27:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

 

De hoofdreden van mijn bezoek aan Tanzania dit jaar, is de “comfirmation plechtigheid” van mijn petekind Nelson.  Ik word warm onthaald door de familie. Nelson heb ik de laatste keer gezien als klein jongentje, zijn zus nog een baby. Het zijn twee fijne kinderen geworden. Zijn vader, mijn kozijn, verzamelt zijn wazungi (blanke stam) rondom zich voor de gelegenheid, uiteindelijk bestaande uit drie leden, waarvan ik de shangazi ben (bij manier van spreken tante langs vader’s kant). Zijn vrouw komt uit een uitbundige, kinderrijke lokale familie. 11 meisjes en drie jongens. Samen vormen ze een meerstemmig gospelkoor en elke centimeter van hun lichaam begint dansend te deinen bij de minste aanleiding. Het feest gebeurt in groot ornaat. Zenuwachtige voorbereidingen de laatste dagen. Op de grote dag zelf ziet iedereen er piekfijn uit. In de vier uur durende kerkdienst wordt gepleit voor meer scholing, tegen het te jong uithuwelijken van meisjes. Er wordt gedanst en gezongen, wat de lange duur nog enigszins dragelijk maakt, en twee maal wordt hypnotiserend de geest opgeroepen, in een lutherse kerk!! Het feest na de dienst is een Belgische trouw waardig met 100 aanwezigen. Eten, drinken, gevolgd door een potje dansen bij loeiharde swingend muziek. En dat onder de zwoele Afrikaanse volle maan!

Foto1

10 fijne dagen bij een gemengd Tanzaniaanse-Belgische familie. Het zijn hartelijke aangename mensen. Wat het meest opvalt is het groepsgebeuren. Zowat alles dat ondernomen wordt is met een groot deel van de familie, die voorlopig bestaat uit de ouders met hun twee kinderen, een pleegdochter, een afwisselend aantal bezoekende kinderen, een Keniaanse vriendin-dokter, ik en een bezoekende Duitse vriendin.

Foto2

We gaan uit eten, ruimen een huis leeg dat geverfd moet worden. De voorbereidingen plus het feest zelf natuurlijk. We herdenken een overleden familielid dat geëerd word met gezangen van het familiekoor. Erg mooi. Naar de cinema. De tekenfilm Robinson Crusoe, met Belgische coproductie. Gaan internetten. We bezoeken een prachtige kunstgalerij, de grootste van oost-Afrika, eigendom van plaatselijke Indiërs, ze verkopen ook tanzanite, de plaatselijke felblauwe halfedelsteen. De auto wordt gezamelijk in gang geduwd. In het dorp verderop moet een watertank gevuld. We pingelen op gitaar en piano. Bezoeken een plaatselijke school, een grootmoeder…….

Elke beweging met veel mensen, een kalmer ritme dan bij ons maar het gaat alsmaar door. Het één na het ander. Veel geïmproviseer en vele handen maken licht werk. ” Georganiseerd chaos” zoals mijn kozijn het benoemt.

Foto3

Met de jeep heen en weer, onder het toeziend oog van de politie die om de paar kilometer op de loer ligt. Of met de daladala, kleine kamionetjes gemeenschappelijk vervoer, of pikipiki, achterop een brommertje. Over goed asfalt, slechte wegen, soms bar slecht. In de verte staat mount Meru te pronken, meestal omkroond met wolken, en uitzonderlijk, speciaal voor deze foto, ook een keer naakt, met zijn sneeuw bekroonde top.

Foto4

 

 

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: rotsschilderingen in Kondoa
STATUS: publish
DATE: 12/21/2016 10:14:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

Rondom Kondoa, aan de rand van Masaai Mara, zijn 150 Unesco beschermde rotsschilderingen te vinden, van hoge artistieke kwaliteit. Ik ga er een paar bezoeken, de gemakkelijk bereikbare Mongomi site in Kolo en de site van Pahi.

De weg van Arucha naar Dodoma, de hoofdstad van Tanzania, is nieuw, op een paar stukken na. (In heel Tanzania is men de hoofdwegen aan het vernieuwen). Ongeveer halfweg ligt Kondoa. Het landschap is magnifiek. We rijden door de droge Masaai Mare steppe, ten westen van het Tarangiri national park. Hier en daar een boma, de typisch ronde omheining met daarin de hutten en veekralen van de  Masaai. Verderop door de vallei, de bergpas over en ineens komen we in een weelderig groen landschap terecht. De rotsen met tekeningen vormen een onderdeel van de “great rift valley” die zich uitstrekt van Libanon tot Mocambique.

Foto1

De bevolking is voornamelijk moslim in Kondoa. Opvallend licht van huid. Vele vrouwen zijn extreem zwaar gesluierd. Er wordt me verteld dat dit nog de erfenis is van de arabische kolonisatie en slavenhandel, ver voor de europes. En inderdaad, de salaam’s zijn niet van de lucht.

Foto2

De rode rotsschilderingen, gemaakt met het pigment van de plaatselijke steen worden gedateerd tot 30.000 jaar oud. Ze stelle mensen voor in hun dagelijkse activiteit.  Dieren, veel girafi. Zelfs een meisje dat aangevallen wordt door gemaskerde mannen. De witte en zwarte schilderingen, van as en houtskool gemengd met kleef en conserveringsstoffen zijn recenter. De grotten worden nog altijd gebruikt voor rituele doeleinden. Goed te begrijpen want ze zijn prachtig van locatie: ruime goed beschermde grotten met grote overhangende luifels die een prachtig uitzicht bieden over de steppe.

Foto3

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: met de bus, trein, boot
STATUS: publish
DATE: 12/29/2016 06:29:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

Van de hoofdstad Dodoma wil ik de trein nemen naar Kigoma aan het Tanganyca lake. Vandaar met de boot naar het zuiden tot in Zambia

De omstandigheden zitten mee én tegen. Er blijkt nog dezelfde avond dat ik toekom in de hoofdstad een slaaptrein te vertrekken. 20 uur “aanmeldingstijd”. Niet alleen ik, maar iedereen staat er netjes op tijd, ondertussen al lang geweten is dat de trein vertraging heeft, en nee, geen 10 minuutjes zoals bij ons. Om 22 uur, om 24 uur, om 5 uur. Wel ja. Exacte informatie is niet het sterkte punt in Afrika en ik rol mijn slaapzak uit naast een familie in slaapdekens die de kalme hoek van het station plateau opgezocht heeft. Om 6 uur s ’morgens zijn we zo ver. Dit is waarschijnlijk het ergste treintje dat ik ooit al zien binnen lopen heb in mijn toch wel brede treincarière.

Foto1

Mijn eerst klas ticket geeft me recht op de middelste plaats in een slaapcouchette van zes. Elke dame in mijn couchette is ongeveer dubbel zo breed als ik, én heeft één a twee kinderen bij. Het gangetje voor de deur, waar ik de meest tijd doorbreng voor het raam, is 50 cm breed, de passage van elke rusteloze reiziger een noodgedwongen intiem gebeuren. S ’nachts moet het raam dicht want de dames zijn bang voor dieven. Er wordt gehobbeld tegen en gemiddelde van 25km/u, we stoppen in elk stationnetje én er is een restauratiewagen die wel wat serveert. Zo tuffen we 25 uur westwaarts door dit prachtige land. Bij elke stop wordt er van alles onder het raam aangeboden, eten en voorwerpen in hout en riet. Hoe verder naar het westen hoe minder, en hoe magerder de mensen. Niet lang voor de aankomst heeft er weer een omgekeerde evolutie plaats.

Foto2

Men praat om de tijd te doden en omdat dit Afrika is. Francois met een perfect ouderwets Frans accent, gekweekt bij de paters in Burundi, doet aan kinderopvang in Kigoma. Hij ziet er oud en verschrompeld uit, maar blijkt jonger dan ik. Wat later nog een toezichthouder op een Christelijke kinderopvang organisatie. Deze man ziet er weldoorvoed uit, strak in het pak en duidelijk zijn buurvrouw aan het versieren. Ik word constant aangesproken, soms angstig bekeken door de kleinste kinderen. Een jonge voetballer die perse mijn telefoonnummer wil, s’avonds in het gedrum voel ik een zoekende hand! Zo’n trein is een reis op zich.

Het is altijd weer even onvoorstelbaar als men thuis is, maar ik slaap perfect in dergelijke omstandigheden. Ik wordt verschillende keren half wakker want afrikanen doen hun activiteiten niet in stilte en ook s ’nachts wordt er gestopt. Ik bedenk vaag dat dit compleet onverantwoord is als ik de wagon voel kloppen op zijn doorgezakte veren en val weer in slaap.

Foto3

In Kigoma blijkt ook de boot dezelfde dag van mijn aankomst te vertrekken. Spijtig, ik had graag het orang-oetang reservaat van Jane Goodal bezocht, maar de volgende boot is pas binnen veertien dagen. Kigoma zelf is een stad met massa’s vluchtelingen uit Congo en Burundi, vandaar de kinderopvang werkers op de trein natuurlijk. Het Tangnycameer, ooit de Côte Azuur van Afrika, kent nu voornamelijk ellende langs zijn noord en west zijde.

En weer gaan we op weg met een paar uur vertraging, mijn eerste class ticket levert me deze keer een cabinetje op met een smal stapelbedje en ik voel me de koning te rijk na de treinwagon. Twee dagen en drie nachten over het Tanganycameer tot in Zambia. Het meer is prachtig, met grillige bergen rondom. Er wordt gestopt, boten leggen aan, vracht wordt heen en weer overgeheveld, vis: grote balen heel kleine gedroogde visjes. Passagiers klauteren op en af. Er wort geroepen, gelachen, met veel mankracht van alles versleurd. Grote flessen halflauw bier gedronken. Op de boot wordt men aangesproken. Tanzanianen, Burundezen, Congolezen. 3 mzungu, een duitser, een francaise en ik. Na een paar dagen kent men een groot deel van de reizigers. Alle talen, soorten godsdiensten, de meest verschillende reden voor deze tocht. De mensen vluchten, zoeken werk, gaan bij familie wonen verderop. En het zijn kerstdagen, de scholen hebben vakantie. Ik ontmoet een leraar uit Livingstone met wie ik vele uren zal praten. Een luide goedlachse man met een erg patriotische maar ook realistische visie op zijn land. Scholing concluderen we, scholing zal het enige zijn dat zijn land voorwaarts helpt. Het grote merengebied kent momenteel meer dan zijn deel van de problemen met abjecte armoede als gevolg. Nochtans is dit een erg rijk gebied, één van de rijkste ter wereld. Men vecht al vele jaren als een roedel wilde honden voor alles wat zich in de grond bevindt. Vooral de Congolese zijde is enorm rijk.  Prostitutie om toch iets te verdienen in een toch al erg promiscue cultuur: geschat 30% van de bevolking heeft aids.

Foto4

 

 

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Zambia
STATUS: publish
DATE: 01/12/2017 10:38:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

En dan komen we aan in Mpulungu, het uiterste zuiden van het Tanganyca meer, op Zambiaans grondgebied. De Zambianen die ik tot hiertoe ontmoet heb zijn altijd erg enthousiast over hun land. De wegen zijn goed, hier worden deftige lonen betaald, geen corruptie……….Ik zal uiteindelijk maar 1 week op (oost) Zambiaans grondgebied verblijven. Een week waarin deze stellingen niet onvoorwaardelijk waar blijken.

Foo1

Na het ontschepen en het visa regelen moeten we door de douanecontrole. De heel volumineuze (in erg arme landen nog altijd een bewijs van rijkdom) jonge vrouwelijke controlerend douanebeambte betast met gretige vingers de inhoud van mijn trolley, neen, ze maakt geen erg betrouwbare indruk. Eén van de nadelen van corrupte landen is dat men niemand meer vertrouwt, maar mijn voorgevoel blijkt toch te kloppen. Mijn Franse mede passagierster haar Burundese partner wordt prompt achter de tralies gezet op beschuldiging van drugbezit, een week om te beginnen en dan zien ze wel. We zullen de man later twee keer per dag voedsel gaan brengen, want maaltijden zijn niet inbegrepen in dit soort van logement. In totaal zal hij drie weken vastgehouden worden zonder het minste bewijs.

De kustgebieden en het binnenland, toch wel twee heel verschillende levenssferen in Afrika. Erg mooi, uitgestrekt en leeg is west Zambia, met vage stadjes zonder echte kern. In Kasama zal ik er een dag over doen om mijn internet aan de praat te krijgen, een dag waarop ik mijn telefoon meermaals moet redden uit de vele grijpende handen die zo’n moderne smartphone toch een keer willen vastpakken. Hét ultiem hebbeding, net zoals bij ons, maar dan onbereikbaarder. De informatisering is inderdaad ook tot hier doorgedrongen, maar functioneert zoals de meeste dingen, slecht, barslecht en tijdrovend.  Zelfs mijn blog bijhouden blijkt een onbegonnen werk. Ik lees in de krant over de omvang van internetfraude! Gigantisch. Een man toont me een soort dreigbericht: betalen of we blokkeren uw nummer. Hij twijfelt, wat denk ik? Ik zeg hem dat het oplichterij is, en ook ik word prompt geloofd. De goedgelovigheid van de mensen hier is soms hopeloos!

Verder wil geen enkele ATM me geld geven, als men er al eentje vindt die werkt en de telefoonlijn naar mijn Belgische bank stuit op eindeloze antwoordmachines. Ik ontvang wel een mailtje van hun met maar een gedeeltelijke correcte uitleg en géén oplossing: ook een vorm van barslecht functioneren dus. Dan maar een overschrijving via Western Union geregeld. Tegen dat het geld goed en wel in mijn zakken zit en gedeeltelijk gewisseld is naar dollars ben ik 10% kwijt. Later op mijn tocht, in Malawi, blijkt men geen dollarbriefjes uitgegeven vóór 2000 te aanvaarden, en mijn Zambiaanse briefjes blijken…..Tot zover mijn geldvoorraadje!

Na een week begeef ik me naar Nakonde, het drielandenpunt met Tanzania en Malawi. Hier komt een deel van de  Chinese import uit Dar es Salaam terecht. Alle producten die ik controleerde zijn “made in China”. En dit in een land met veel bodemrijkdom, koper, en dus inkomsten. Verder een jonge, bijna totaal werkloze bevolking. Maar neen, geen productie. Letterlijk alles wordt geïmporteerd.  Kilometers wachtende vrachtwagens, veel grote auto’s en veel te veel mooie vrouwen. Hier gaat veel geld om! S ’avonds, na de officiële douane uren zie ik eindelijk de rij wachtende opleggers opschuiven. Wat moet er hier precies gebeuren om zijn vracht door de douane te krijgen?

Foto2

S ‘anderendaags zit ik dus in het minibusje naar Malawi, met 22 in zo’n dingetje. Bij de eerste de beste politiepost word ik eruit geplukt, dat ik geen stempel heb om het land te verlaten. Ohlalala, wat een versleten truck! Ik vertel hun dat er net voor de grens nog een politie post is. Alsof ik dat weet! Alsof zij dat niet weten! Geofficialiseerde dieven zijn het. In landen waar een groot deel van de bevolking analfabeet is worden de mensen gemolken en geplukt door middel van “papieren” waar men zogezegd niet met in orde is. Ik heb deze reis anders mijn portie wel al gehad! In Dodoma (Tanzania) werd ik opgepakt door een militair omdat ik een foto zou getrokken hebben van een militair domein, alsof men weet wat waar als men 10 uur in zo’n bus zit. Achteraf denk Ik dat het waar was en dat ik een kolonie dwangarbeiders bezig gezien heb. Maar de agressie en het machtsvertoon waarmee men de bus deed stoppen waren niet mooi. Ik verdenk er de man simpelweg van mijn elektronisch speelgoed te willen inpikken, en heb het ding alleen maar kunnen redden door hem letterlijk te volgen in zijn poging zich van mij te verwijderen. Toen de aspirant dief besefte dat het overhevelen van eigendom toch niet zo gemakkelijk zou gaan, werd de gelegenheid gebruikt om heel de bus de les te lezen, de mensen af te blaffen die me in het Engels verteld hadden wat er eigenlijk aan de hand was. Platte, roepende, intimidatie. Beleefd, autoritair, mijn neus bloedt, en vooral niet bang zijn, is denk ik het best antwoord op dergelijke situaties. En ja, hogerop. Liever een officier dan zo’n bruut gefrustreerd dingetje. Zijn weinige reiseigendommen op de voet volgen desnoods tot in de hel. Later komt er tijd genoeg om een potje na te bibberen. Ik heb uiteindelijk de foto’s gedwongen gewist en excuus gekregen van hogerop, waarschijnlijk grootdeels vanwege mijn blank vel en na het gedwongen nalaten van mijn telefoonnummer. Dezelfde dag heeft mijn telefoon nog verschillende keer gerinkeld. Jaja, het uitje met meneer de officier heb ik nog tegoed.

Maar verder heb ik genoten van de prachtige zes uur durende reis vanaf dit drielandenpunt tot in Malawi. 70 kilometer lang door de Zambia-Malawi grensstreek, soms letterlijk een verschillend land links en rechts van de weg. In de verte de Tanzaniaanse bergen. De weg gedeeltelijk onder water door de laatste felle regenbui, erg geërodeerd, vaak onbestaand en dit met een overladen camionetje dat slipt en ronkt op zijn afgesleten banden, één wiel gevuld met zand in plaats van lucht. Een chauffeur die gelukkig de weg vanbuiten kent. Het landschap is meer dan magnifiek, we passeren electriciteitloze dorpjes met traditioneel beschilderde huizen, ronde graansilootjes ernaast. Hier en daar een zonnepaneeltje. De grond ligt klaar bewerkt voor het beginnend regenseizoen. We stoppen af en toe in zo’n minidorpje, snoepen wat door het raampje op ons afkomt. Zwaaien naar de massa’s kleine kinderen die een eindje van de wagen samentroepen. Ik deel mijn picknickje met mijn zwijgzame buurman en hij is in ruil heel zorgzaam voor mij. Neen, hij behoort niet tot de Zambiaans elegie-zingers. Hij werkt noodgedwongen in zuid Afrika wegens geen werk hier. We zullen twee dagen samen de voorbank delen in verschillende vehikels op weg naar noord Malawi. Ik mag naast het raampje zitten zodat ik mijn toeristen job kan doen:  kijken en foto’s maken, wat dank zij het erg trage tempo een prachtige oogst oplevert. Hij neemt in Lilongwe de bus verder naar het zuiden, 48 uren aan één stuk tot in Johannesburg. Tot zover het patriottisme van de Zambianen!

Foto3

 

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Malawi
STATUS: publish
DATE: 01/24/2017 19:28:07
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:

In Malawi verblijf ik eerst in Livingstonia naar de bekende “ontdekker” vernoemd, een Iers protestantse missiepost hoog in de bergen gelegen, en ja, men kan de Ierse roots aflezen aan hun gebouwen. Met een 4×4 auto stijl naar omhoog op een kapot geregend bergpad. Boven is het uitzicht adembenemend, in de verte het Nyasa lake, met aan zijn oost oever de Tanzaniaanse bergen.

Ik blijf er drie dagen rondhangen. Kalme nieuwjaarsdagen met veel rijst en “local chicken”, de heel magere variant van de dikkere westerse kip. Alle goederen moeten naar boven gesleurd worden over die slechte bergweg, één uur voor 15 km.  Alles is bijgevolg schaars. In de winkeltjes een paar houten schabben met schamele koopwaar. Op de markt, tomaten, tomaten en een ui. Het telefoonkrediet wordt verkocht per stripje van 6 eurocent en maak u geen illusie, telefoneren en internetten is duurder dan bij ons!  Een menu met weinig variatie: shima gemaakt van mais, rijst of frieten met tomatensaus en een paar brokjes beef, kip of ei. Gedroogde zoute visjes uit het meer beneden. Brood of oliebollen s ’morgen. En grote flessen bier, daarvan schijnt er altijd genoeg te zijn. De nieuwjaarsparty heeft plaats midden in de vallei, heel de omgeving is erop afgekomen. De muziek is te horen tot kilometers ver. En dan maar swingen!!

Mijn laatste dag in Livingstonia heeft er een enorme storm plaats. Het dondert en brult tussen de bergen. Op weg naar Nhkata bay s’ anderendaags liggen dikke strepen naar beneden geschoven geërodeerde aarde, een brug is ingestort. Iedereen klautert over en door de rivier naar de overkant en vervolgt de reis met de daar wachtende vehikels waarvan de passagiers hetzelfde doen in tegengestelde richting. Afrikaanse plantrekkerij!

Er wordt me verteld dat er elk jaar minder regen valt, maar de stormen zijn wel gewelddadiger.  Hoe komt dat toch? Ik probeer een uitlegje  klimaatverandering. Maar ook hier helpt men mee, zij het natuurlijk in veel minder mate dan de geïndustrialiseerde landen. De mensen kappen het hout tot op de hoogste toppen om houtskool te maken om te koken. Velen zijn omgeschakeld naar elektriciteit maar die valt regelmatig voor een halve dag uit, en dan wordt het weer houtskool! En een lapje landbouwgrond. Volgens de slash and burn methode. Na een paar jaar is de grond uitgeput en brandt men weer een nieuw stukje af. Half kaal staan ze er bij de bergen, nochtans zou het al beter zijn dan een paar jaar geleden dank zij bosbouwprogrammas. Maar men is arm, en gaat op strooptocht. De grond erodeert super snel daardoor, en de regenbuien zijn dus niet van de poes, zoals ik persoonlijk kan getuigen.

En zo versukkel ik, na een dag reizen, 150 km verder in Nkhata bay aan het Nyasa lake. Ik was van plan hier de boot te nemen naar zuid Tanzania. Na een dag rondvragen kom ik erachter dat de overzet dienst niet meer bestaat. De connectie met Tanzania is geschrapt.

Malawi is een prachtig landje, zoals heel het grote meren gebied trouwens. De bergen maken deel uit van the great rift Vally die van noord naar zuid loopt aan de oost kant van Afrika. De pech van dit gebied is dat het rijk is aan bodemrijkdommen. Hoeveel oorlogen al op deze as? Onder het Nyasa of Malawi meer zou er olie zitten. Verder is er vermoeden van uranium. En dus is het getouwtrek begonnen. Ineens heeft Tanzania ontdekt dat zijn grens eigenlijk tot het midden van het meer loopt, en niet langs de oost kant zoals al 100 jaar gedacht. Weer een oorlog in de maak?

Dan maar de boot naar het noorden van Malawi om later over land verder naar Tanzania te reizen. De boot legt aan in Chilumba een echte negorij (exusee le mot) Aan de haven is het leger grote nieuwe barakken aan het bouwen. Noord Malawi wordt gemilitariseerd. Het is hier niet ver vandaan dat de oliebel zou zitten. Fier vertelt men me dat Malawi bereid is te vechten tegen zijn hebberige buur. Het is niet omdat we klein zijn…..Een straatarm land wil de wapens opnemen tegen een veel grotere rijkere buur, die momenteel letterlijk alles invoert in Malawi. Tanzania zelf is ook geen rijk land, maar toch beter dan Malawi, en zijzelf voeren enorm veel in uit China. Ze willen niet alleen een deel van de olie, maar zouden ook veel van hun exportgebied verliezen als Malawi zich zou ontwikkelen.

Enorm veel schoonheid komt men tegen op zo’n reis. En vriendelijkheid. Ik sta er elke dag weer van te kijken dat men deze, in vergelijking, erg rijke mzungu (of bank op pootjes zoals men zich vaak voelt) vriendelijk ontvangt, bejegend, verder helpt en naast het vele vragen niet openlijk besteelt of agresseert. Maar hartzeer ook. In Afrika liggen de malversaties van de wereld rauw bloot. Men ziet het recht van de sterkste. De onderdrukking die elke sociale laag uitoefent naar onder toe. Corruptie niet alleen als daad maar als algemene mentaliteit. De blote werking van het vrije markt principe zonder correcties. En ja, de hypocrisie van het westen, die heult met de meest corrupte bovenklasse om zichzelf goedkoop te bedienen. Er zijn dagen dat ik er niet goed tegen kan.

—–
EXTENDED BODY:

—–
——–