AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Cat Ba
STATUS: publish
DATE: 03/20/2016 12:33:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Op een mooie morgen in maart, vertrek ik met mijn trolleytje aan de hand vanaf Gent dampoort naar Vietnam. Met aeroflot wordt er gevlogen, de russen brengen me voor een ampele 375 euro naar het andere eind van de wereld en zijn zo goed de stoelen naast me onbezet te laten waardoor ik al vliegend een vrij normale, horizontale nachtrust geniet. Vertrekken voor langere tijd blijft hectisch, ik vind het nog altijd een wonder als het visum na een vorsende blik, met een fors dreuntje afgestempeld wordt na aankomst, einde van al het geregel!
Het is de bedoeling de eilanden aanleunend aan de oost kant van het aziatisch coninent te bezoeken op deze tocht. Tien jaar geleden bereisde ik Vietnam, ik denk de eerst reis waarover ik ooit een blog bijhield. Dit vriendelijk landje lijkt me perfect om een weekje te aziatiseren voor het echte reizen. De prachtige archipel in de Ha long bay schurkt zich aan tegen hun noord-oostelijke grens met China, en daar ergens staat een hotelkamer op me te wachten.
Aangekomen in Vietnam ziet alles er nogal hedendaags uit, maar toch wordt men pardoes in een andere wereld gegooid. Gebarentaal als communicatie, brommers als taxis, soep tegen de honger. En de drukte! Maar het Vietnamees bijna antiquarisch boemeltje vertrekt met wapperende gordijntjes precies op tijd.
De Vietnamezen zijn een nieuwsgierig en chiechelachtig volkje, en bezig-ijverig. Altijd bereid je te helpen ondanks ons gebrek aan gemeenschappelijke taal. En wie weet levert de interactie wat op! Het zijn commerƧanten puur sang en de vreemdeling wordt onderworpen aan elke mogelijke verkooptruc. Et doch, de vrouwen nemen je bij de hand op sleeptouw en brengen me waar ik moet zijn. Ik word nieuwsgierig omringd en becommentarieerd als ik zit te schrijven. Mijn bagage wordt bereidwillig aan boord van de boot gedragen. We varen de enorme haven van Hai Phong uit, waar Vietnamese werk-woon bootjes drijven tussen gigantische containerschepen.
Cat ba is een dorpachtig stadje, gelegen op het gelijknamig eiland. Volgens de reisgids kwamen veel bootvluchtelingen van dit onvruchtbare eiland vandaan, en stuurden later geld naar huis. Cat Ba is dan ook een vreemd stadje, het expandeert vlugger dan het fysiek aankan. Wel meer voorkomend bij dergelijk mooie locaties maar hier toch extreem. De bebouwing bestaat uitsluitend uit hotels en restaurants. Heel de bevolking lijkt wel mee te doen met deze bouwwoede, men construeert voor elk wat wils. Geklop en gedril heel de dag door. Er valt dan ook heel wat te cateren. Men ziet groepen kleurige altijd taterende Chinezen met daartussen backpackers, looners en kleine groepjes. De vietnamezen komen in het weekend, we zijn amper 250 km van Hanoi. Aan elk restaurant is in een oogopslag te zien welk deelplubliek men voor ogen heeft.
Het weer is overtrokken en mistig, de wolken hangen laag en alles voelt vochtig aan. Het is einde laagseizoen, men kijkt verwachtingvol uit naar de zomer die gaat beginnen. Als ik s avonds al lezend mijn Europese jetlag probeer te overbruggen kan ik genieten van een gemengd achtergrond geluid. Windvlagen met altijd weer onverteerbare Chinese karaoke gelardeerd met een weinig zachtzinnige discobeat. Er is hier eigenlijk niets te doen, zelfs wandelen is een vochtige bezigheid. Maar geen bezwaar, plenty off bars and restaurants: eten en drinken dus, met het gekende resultaat. Vis staat er op het menu, grote aquaiums met de verse vangst krabber en schelpen alle soorten, die je kan wegspoelen met het goedkope tiger-beer. Neen, hoogseizoen lijkt me hier geen pretje.
Aan de kust zijn mooie plekjes, kleine baaitjes tussen de rotsen die permanent met hun hoofd in de mist hangen. Overal boten, alle formaten, alle functies: wonen, transport, vissen. Vietnam met zijn watercultuur, het land strekt zich langgerekt langs de zee, in het zuiden vormt de Mekong een delta aan haar monding.
Een kilometer landinwaarts staat het pre-toeristisch dorp. Heel wat Aziatischer dan de kustlijn, met statige gouvernementele gebouwen, scholen en oooooveral de rode vlag met ster in het midden. Om 18 uur kraken de luidsprekers voor hun dagelijkse boodschap van de overheid. Hoe rood die nog is na de laatste ondoorgrondelijke aziatische communistische evoluties? Ik heb geen idee, maar onafgezien van wat de stem vertelt; met het kloppen en boren van de bouwwerken, het gedagedageda van de bootgenerators, het aards parardijs is nog niet voor morgen!
EXTENDED BODY:
COMMENT:
STATUS: publish
IP: 77.154.202.161
DATE: 03/24/2016 09:04:30
EMAIL: grunker@free.fr
AUTHOR: pink elephant
misty and dreamy dreams are the conjuring pictures these photos project in my elephant hue mind
COMMENT:
STATUS: publish
IP: 78.21.147.177
DATE: 04/01/2016 19:10:37
EMAIL: delobela@hotmail.com
AUTHOR: annemie
hoera !
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Hanoi
STATUS: publish
DATE: 03/27/2016 14:25:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Hanoi, de Vietnameese hoofdstad. Een erg charmante Aziatische grootstad gelegen langs de Song Hong (rode rivier) en gepokt door talloze meren. Druk, lawaaierig en toch, veel leefbaarder dan de meeste Aziatische soortgenoten. Zij bezit een oud koloniale charme, vooral in het Hoan Kiem district, het regerings- en historische centrum. Vele parkjes, pleintjs, groen en water. De inwoners wijzen me op de vergelijking met Parijs. Inderdaad, maar dan een druk Aziatische versie en zonder metro. Het transport gebeurt hier bovengronds op duizenden brommertjes die voor een constant achtergrond-lawaai zorgen. Met 2,3,4 erop naargelange de grootte van het gezin. Beladen zodanig dat men het machientje eronder bijna niet meer ziet. En al telefonerend natuurlijk. Een belgische flik kan hier gemakkelijk bonnen uitdelen ter waarde van een maandloon per dag. Het over steken een hele kunst die ik het liefst bedrijf in het kielzog van een plaatselijk ervaringsdeskundige.
De voetpaden dienen als openbare woon- en gebruikszone. Koken voor de deur op de grond op kleine vuurtjes, eten op mininstoeltjes. Verkopen van alle eetbare en oneetbare dingen. “Caphe” in elke straat vele. Men schenkt er Vietnam koffie, fruitsapjes, smooties, en alle zitten ze vol.
De mensen hier houden wel van een babbeltje! Terrasjes overal, het is onmogelijk deze chaos te beschrijven. Een kokket volkje. Klerenwinkels met namaak-grote-merken en alle atributen in grote kwantiteit. Ook de echte merken zijn vertegenwoordigd, naast het meer een dure shopping mall met alle design produkten van bij ons tegen exact dezefde prijzen. Die dingen worden hier toch gemaakt? of gaat het misschien net om de prijs, hoe duurder hoe beter.
Hanoi is toch wel wat veranderd sinds de 10 jaar geleden dat ik hier was. Toen was ik blij een hotel te vinden. Nu boemt de touristen buissenes op volle kracht. Massa’s mensen van overal, veel fransen natuurlijk, hun ex-kolonie. Straten vol met hostals, de touristenmarkt loopt over in de groentenmarkthallen, als er gepikpocket moet worden lijkt me dit de aangewezen buurt. Er wordt gebouwd, altijd en overal hoort men de klophamers aan het werk.
Ik bezoek de tempel van de literatuur, gebouwd als studicentrum ter ere van Confusius. Hoeveel soorten goden worden hier vereerd? Er is een mengeling van boudisme, chineese en een paar die ik niet kan plaatsen te zien. Net afgestudeerde studenten staan mekaar te fotograferen in doctorandus outfit op de binnenkoeren van deze oudste universiteit van Vietnam. Prachtige bonsai bomen staan er op de binnenkoeren, tuinieren een Vietnamees specialisme van rijtveld tot bloemstuk. Ik loop een boudhistische pagode binnen. Een kalm fris oasetje om even te ontsnappen aan de stadse chaos.
Thuis heeft iedereen een voorouder altaartje staan met rijke offeranden in natura. De plaatselijke catedraal zit barstens vol. Er wordt een gezongen mis in het vietnamees opgedragen.
De aziaten zijn aangename mensen om tussen te vertoeven. Ze gaan voor hun ding. Altijd vriendelijk, beleefd, kalm, een beetje afstandelijk maar eigenlijk lief. Sociaal, gemakkelijk, altijd hun plan trekkend. Ze kunnen hard zijn, berekend en geslepen. Als ik ze bezig zie denk ik vaak aan hun oorlog. Wat een determinatie tegen die amerikanen. Ik ben nog maar een paar weken onder hen en ik begin al mee te knipperen, te buigen en met een eeuwige glimlach. Wat een gemak in de omgang!
Ik ga net als de vorige keer het mausoleum van Ho Che Ming bekijken. Aan het aantal bezoeker te zien is de communistische gedrevenheid heel wat verminderd. Leeg is het park op een paar oudere snelwandelaars in sport outfit na. Men mag zelfs een fotootje nemen onder het goedkeurend oog van de bewakende militie, dat herinner ik me nog wel anders. De omringende regeringsgebouwen staan er netjes gerestaureerd en onderhouden bij, evenals de vele oud koloniale villa s in deze gegoede buurt. En overal weelderige schaduwrijke bomen. Grote dure auto s op de parkings. Ook Vietnam lijkt het nieuwe kapitalistische-communisme wel aangenaam te vinden. Was Hanoi 10 jaar geleden nogal strak en stijf, nu is het een van de aangenaamste steden in Azie. Of het zo blijft als ze in dit tempo blijft verder boemen, kunnen we alleen maar hopen.
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Singapure
STATUS: publish
DATE: 03/29/2016 15:00:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Singapour
Op weg van Hanoi naar Taipei een nachtje tussenstop in Singapure. Niet echt een stad die op mijn verlanglijstje stond, maar nu het gaat gebeuren ben ik toch nieuwsgierig.
Ik ben gelogeerd in het chineese stadsdeel, deze keuze uitsluitend bepaald door de hotelkost. De prijzen swingen hier de pan uit, ik heb me zelfs aan een bed op een slaapzaal gewaag en dit, naar later blijkt, midden in het rode kwartier. Veel typische chineese pakhuizen die wel meer in de maleizische chineese kwartieren te zien zijn. Mooi versierde gevels met beneden de handel en erboven de woonst. Ik doe me tegoed aan de typische en erg lekkere malei keuken, een schotel met stukjes visen, diverse groenten en rijst overgoten met een cocossausje.
Een avond is echt te kort om een algemene indruk van deze stad te krijgen. In het stukje dat ik zie wordt er enorm veel gebouwd: veel donkere, goedkoop ingevoerde indiers of pakistani zijn aan het werk. Flats, malls en wegenwerken. Eten stijl macdo-malei, heel de buurt ruikt naar gefriteerd en zoet. En wat een groot aantal drankwinkels, cafees en bars, maar we zijn dan ook in de rosse buurt natuurlijk.
De zee heeft een mooi blauw kleurtje, er liggen ongeveer honderd grote oceaanschepen voor de kust! Handel handel, dit goed georganiseerd stad-landje is het middelpunt van de zuid-aziatische bedrijvigheid.
Ook hun luchthaven is super druk en goed georganiseerd, men ziet constand 1 tot 3 vliegtuigen op de aanvliegroute in de lucht. Bij de aankomst werden alleen de westerlingen eruit gepikt voor een bagagecontrole. Ik vraag me af of dit iets te maken heeft met ons droevig belgisch vlieghavenverhaal. Ook bij het herinchekken s’anderendaags verloopt de controle grondig. De man voor mij krijgt het zodanig op zijn heupen dat hij ineens heel zijn broek uittrekt, met alle zakken gevuld en ceintuur erin hup de lopende band op. Niet dat het ondecent wordt! Hij heeft er nog een lange onderbroek onder want het is hier koud seizoen, nog niet eens 30 graden!
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Taipei
STATUS: publish
DATE: 04/03/2016 14:28:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
En dan landen we in Taipei, de hoofdstad van Taiwan, of het vroegere Formosa (het mooie eiland) De natuur in Taiwan is inderdaad prachtig. Ongeveer een derde van de oppervlake bestaat uit bergen, die aan de oostkant nogal stijl de zee in donderen, slechts een smalle strook over latend voor bewoning. Aan de vlakkere westkant woont het grootste deel van de bevolking. De begroeiing is tropisch-weelderig. Ook hier wordt het tuinieren, utilitair of voor het visueel genot, verheven tot een nauwgezette kunst. Van rijstveld tot tempeltuin!
Ik verblijf uiteindelijk vier dag in Taipei en ga elke dag te voet op pad. Niet dat ik de hele stad onder de knie krijg, een heel klein stukje maar. En neen, mooi kan men haar niet noemen, maar toch wordt het liefde.
Druk op de grote assen die in ruitpatroon verlopen zoals in de meeste aziatische steden, verkeer en commercie. Daartussen opgevuld met rustige woongebieden, daar vindt men de schoonheid van de stad. Lokale handel, hier en daar een straatje met eetkraampje. Parkjes, minitieus onderhouden op het kitcherige af, speelruimtes voor de kleintjes. Tempels, de binnenkoer afgelijnd met bonsais en de vele goden netjes rondom de boudha geschikt. Het leven in Taiwan is aangenaam!
Het openbaar vervoer is modern en efficient. De straataanduidingen eveneens in het engels. De bevolking erg aangenaam-beleefd en behulpzaam, de jongste generatie spreekt meestal engels. Ik voel me snel thuis en op mijn gemak en heb eigenlijk geen enkele moeite te komem waar ik wil.
Wat me opvalt zijn de talrijke verwijzingen naar het verleden. Aan elk gebouw hangt een plakaat met uitleg. Japan koloniseerde dit land van 1895 tot na de tweede wereldoorlog. Daarna werd het land “teruggegeven” aan China, toen werd de gevluchtte Chang Kai-chek met Amerikaanse hulp aan de macht gehouden (tegen het communisme, weet je nog?) Reacties tegen zijn bewind werden hardhandig neergeslagen en uiteindelijk is het pas sinds 1987 dat Taiwan zijn democratisch proces begint. En ja, de nederlanders koloniseerden hier ook ooit nog op een blauwe maandag, begin 17 de eeuw.
De japanners hebben blijkbaar veel gebouwd tijdens hun kolonisatie, in een raar eclectissch gotische stijl, er is ook een authentiek japans woonhuis te bewonderen. In het Peace memorial park wordt de grootste opstand tegen Chan Kai-chek herdacht (met 28000 doden)
Verder bezoek ik tempels. In elke buurt staat er minstens eentje. Er is ook een prachtige unesco herkende confusiustempel. Confusius realiseerde zich, toen al, dat men de gehele bevolking moest scholen en niet alleen de elite. Daarom alleen al verdient hij zijn semi-goddlijke status. De tempel zelf is heel toepasselijk gewijd aan het didactisch uiteenzetten van de comfusianistische leer.
De vele parken zijn aangename, goed ingericht en trekken vele bezoekers.
Tussendoor en na al die hapjes kultuur, het echt belangrijke in Taiwan: de echte eten. Het culinair gebeuren! Dit land is een waar eetparadijs. Voor modeste prijzen kan men in kraamjes, in hoekjes en kantjes, op erg uitgebreide avondmarkten, in serieus min of meer chique restaurants, in meeneemtentjes, in semi-zelfbedieninkjes, in plaatsjes waar je het nooit verwacht, bon, eigenlijk altijd en overal, de lekkerstte dingen eten. Dim sung vanop het vasteland, de soepachtigen zoals in Vietnam, sushi en alle andere mogelijke Japanse specialismen, slaatjes met rare smaakjes, fruitsapjes gemengd met melk of ijs. De “stinkende tofou” een niet onopgemerkt specialisme maar ik weet nog niet hoe het er uit ziet. Chineese onheilspellende dingetjes, vreemd maar lekker thee, veel koffie en perfecte cappuchino s, een soort gevuld doosachtig pannekoekje. Puddinkjes, caketjes en ijscreem na. Alles met veel toevoegseltjes en franje. Ik eet en eet en vind het elke dag spijtig dat mijn toch al wolfachtige honger niet groter is.
Ik ben gelogeerd in een modern capsule-hotel, eigenlijk een slaapzaal ingedeeld in celletjes van een bed groot, twee boven elkaar, en zo een hele rij naast elkaar. Een variant op mijn vroegere kostschoolchambretjes! Vooral chineese dames blijken op stap, eindelijk losgelaten door hun regime zijn ze nieuwsgierig de wereld aan het verkennen. Frele van fysiek en met een zacht zingend stemmetje zijn het experts in de plantrekkerij. Ik hoor hun hartverwarmende avonturen aan, en voel me er een doetje tegen. Wat ik altijd doe met genoeg geld in mijn zakken doen zij met een fractie ervan. tuff people!!
EXTENDED BODY:
COMMENT:
STATUS: publish
IP: 109.130.27.9
DATE: 04/16/2016 11:34:04
EMAIL: argeade79@yahoo.it
AUTHOR: Gianpaolo
Hallo Greta,
smakelijk š
enjoy your trip
Gianpaolo & Irina
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: de oostkust van Taiwan
STATUS: publish
DATE: 04/10/2016 12:56:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Intussen ben ik aanbeland in het zuidelijkste tipje van Taiwan. Op dertien dagen van Taipei met de trein de ongeveer 300 km lange oostkust af, een smalle strip tropisch begroeid land tussen bergen en zee.
Eerste stop het Taroko natural park, gevorm door het diep uitgekerfde stroomgebied van de Liwu rivier in een marmerrots-gebergte. Duizelingwekkende stijle door erosie uitgesleten rotswanden. De wegen uitgehakt in de rotsen, indrukwekkend toch wel. Klimpartijen, een hangbrug, een tempel op een bergtop. En een klein mooi museumpje over de Taroko stam, hier hun oorspronkelijke habitat.
S`avonds ga ik eten op de enorme nachtmarkt van Hualien. Vlug geteld zijn er 200 kraampjes die iets lekkers aanbieden. Voor weinig geld kan je hier uitgebreid je gang gaan. Tussendoor streetdancers, een drummer, een gitarist. Het gesnoep en gedrink gaat elke avond uren lang door. Wat me opvalt is de kwaliteit van en het eten en het streetdancen, zin voor detail en perfectionisme!
De volgende stop zijn de warmwaterbronnen van Ruisui. Een hotel met warmwaterbaden, tot 44 graden! Mijn kamer heeft de grootte van 6 tatamis, een soort standaardgrootte, een dunne fouton op de gond en openschuivende geweven bamboepanelen als deuren.
Er is veel volk op stap. Dit weekend is verleng wegens een herdenkingsdag voor de doden, een soort allerheiligen. Aan deze oost Taiwaneese kust zijn veel mini-kerkjes te zien. Wie heeft hier ooit het Christendom geinporteerd? De nederlanders in 1650? De graven liggen vaak heel estetisch midden in de frele groene rijstvelden, met een kruis erop en momenteel gedecoreerd met bloemen. Vandaag wordt er gegeten en gedronken aan de graven, ook de doden krijgen hun deel. Thuis staan er voorouder altaartjes met ook en heel dineetje ervoor als offerande. Een Christelijk confusianistische mix dus!
Later komt er een bus chineezen toe, we zitten samen in het hete water. Hun gids spreekt frans en ik word het onderwerp van hun nieuwsgierig gevraag. Hoe oud ik ben? Dit is een vraag die me eindeloos achtervolgt. Wij kunnen de aziaten hun leeftijd moeilijk inschatten en blijkbaar is het andersom niet beter. Culinair worden we s’morgens verwend met een flink uitgebreid ontbijt, en verder aan ons lot overgelaten met instantnoodles: een doosje waar men warm water over giet en hop, de maaltijd is klaar!
De treinreis gaat verder, het landschap betoverend mooi. Perfect horizontaal aangelegde rijstterrassen, minitieus afgewerkt met natuurstenen muurtje. De plantjes allemaal flink in het gelid, wat een arbeid! Op de achtergrond de bergen.
Derde stop Taitung. Het laatste stadje aan zee voor de trein, door vele tunels, oversteekt naar de westkant. Hier staat een prachtig kunstwerk aan het keienstrand opgetrokken volgens de vroeger lokale bouwtechniek. Bamboe, al dan niet vesneden, die rondom een vaste tunnelachtige structuur geweven wordt.
Weeral bestaan de bezoekers grotendeels uit chinezen. Taiwan is momenteel heel populair bij de westelijke buren nadat het jarenlang verboden gebied was. De meningsverschillen zijn half bijgelegd: de eerder genoemde gids beweerde nog altijd dat Taiwan een provincie van China is. Men kan de mensen van het vasteland gemakkelijk herkennen aan hun uiterlijk, een beetje ouderwetser, wat luidruchtiger, en veel kapotgewerkte lichamen, vooral bij de oudere generatie.
Ik ben een boek van Mo Yan aan het lezen “big breasts and wide hips”. Hierin word de gruwelijkheid van het Mao regime nochmaals uit de doeken gedaan, en volgens de schrijver is het nu eigenlijk niet veel beter met de corruptie en vriendjespolitiek. Inzicht geeft hij, ik voel mijn niet zo grote liefde voor de hinezen verchuiven naar compassie bij het zien van die schonkige lijven, met hun grote werk-handen, roodverweerde gezichten, die toch vriendelijk lachen na een leven dat wij ons nauwelijks kunnen voorstellen.
EXTENDED BODY:
COMMENT:
STATUS: publish
IP: 81.247.142.203
DATE: 04/13/2016 22:26:49
EMAIL: lucdenorme@gmail.com
AUTHOR: luc
prachtige foto’s van een allicht prachtige reis. ook voor ons is het (een beetje) snoepen!
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: tempels tempels tempels
STATUS: publish
DATE: 04/18/2016 12:34:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
en dan de westkant van Taiwan. Na een paar dagen zonning weer in Kentung aan zee, de eerste trouwens op deze reis, gaat de tocht terug naar het noorden. Ik bezoek het Fo Ging Chan tempelcomplex in de bergen. Een onderwijzende orde die met behulp van de staat hier een enorm klooster en bezoekerscentrum afgezet heeft, alles rondom een reliekschrijn van eeen boudha-tand. En met een paar prachtige musea. Deze tempel is, ondanks zijn duidelijke rijkdom, de soberste die ik tot hiertoe al gezien heb in Taiwan, ver van de chineese traditie die in de steden te vinden is.
Zoals in Tainan bijvoorbeeld, mijn volgende stop. De vroeger hoofdstad van Taiwan tot de Japanners hem verplaatstten naar Taipei in 1919. Het was hier dat de hollandse oost indisch companie (VOC) haar twee forten bouwde waarvan nog een muur als restant te zien is.
Koxinga versloeg de hollanders en kreeg later ook zijn (taoistische) tempel. De meest bedrijvige tempel is echter de Matsu tempel. Deze godin regelt de amoureuze verhoudingen hier beneden. Mensen zijn bedrijvig hun relaties en partnerproblemen aan het bepleiten. Het yin-yang teken is overal te zien. Evenwicht in de tegenstelling. Er wordt gebeden, wensen opgehangen, vragen getrokken uit een ton die dan beantwoord worden door met twee blokjes te gooien. Als de blokjes verschillend liggen, ying-yang, is het antwoord positief, zoniet moet men de vraag bijstellen. Er wordt ceremonieel geld geofferd en verbrand in een speciaal pagodeachtig oventje. Al biddend wierrook rondgedragen. Fruit en bloemen geofferd.
Zo heeft elke tempel, elke god zijn functie. Er is een voorouder tempel (taoistisch), een tempel van de god die steden beschermt, een lady Linshui tempel die de kinderen beschermt. Men kan bidden tot de god van zijn geboortejaar. Natuurlijk een Confusianistische tempel zoals altijd in een mooie tuin gelegen. Een op elke hoek van de straat tempel. Ze zijn allen in het rood, in hout opgetrokken, met overdadig beeldhouwwerken en voor ons westerlingen nauwelijks uit elkaar te houden goden. Met hun typisch welvende daken, gedecoreerd met kleurrijke draken. Eigenlijk kitcherig maar toch mooi. Een mengelmoesje van verschillende godsdiensten, de een al wat officieler dan de ander, volksgeloven, halve orakels en liefdadigheid. Ook hier is nog een kerkje te zien, en om de soep nog wat te verrijken ontmoet ik twee piepjonge amerikaanse bekeerijverigen die ongeveer klinken als de non in de Fo Ging Chan tempel.
Weer wat noordelijker kom ik in de grote Matsu viering terecht, een jaarlijkse pelgrimage van 350 km waarbij de godin op een paldakijn gedragen wordt, gevolgd door duizenden gelovigen van over heel het land. De stoet is kilometers lang, mensen staan gratis eten en drinken uit te delen. Muziekkorpsen, groepen trommelaars, typisch chineese draken, reuzen, kleterend vuurwerk. Het is alles samen een oorverdovend lawaai, en soort karnavaleske processie.
De Matsu tempel waar de stoet aankomt walmt in de wierook, het offergeld wordt in grote pakken verkocht voor klinkende cash. Buiten wachten de eetkraampjes, straten vol, waaronder ook onze specialiteit in een plaatselijk jasje. Midden in al dit geweld staat een boudhistich monnik onbewogen te bedelen. Azie. In de stampvolle trein zitten doodmoeie mensen te slapen, hoeveel kilometer hebben ze mee gedaan? En wat hebben ze afgesmeekt aan hun godin?
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: en bergen
STATUS: publish
DATE: 04/24/2016 12:32:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Puli een stadje in het hartje van Taiwan, midden in de bergen. Hier was het epicentrum van de aardbeving in 1999. Niet dat daar nog veel van te zien is, alles is heropgebouwd in de aardschokbestendige stijl: skeletbouw rond een metalen frame en een metalen dak erbovenop. De vroegere lage typische Chinese huizen rond een binnenkoer zijn verdwenen op een paar uitzonderingen na. Nu staan overal dezelfde betonnen constructies, drie of vier bouwlagen hoog en als het goed is een tweede dak erbovenop voor de afkoelende ventilatie. Daarbovenop de watertanken en eentueel zonneboilers. Het geheel wordt bezet met fayencen, rondom een betonnen parking, zware aircomachienes worden aan de buitenmuren opgehangen en klaar is kees. Met de tijd krijgt het gebouw extra aanhangsels en uitstulpingen, het beton wordt volgezet met bloempotten en in de tuin komen, veelal voorgekweekte, volgroeide bomen terecht. Kabels voor oa eleciciteit verbinden slingerend hoog in de lucht alle bewoners met elkaar. De gewrochten houden de warmte vast zelfs als het s’nachts buiten lekker koel is, het omringend beton doet hetzelfde.
Ik ontmoet een architect die hoopt dat de te goedkope electricieit duurder wordt, zodanig dat er noodgedwongen een meer doordachte architectuur kan ontstaan. Deze alomtegenwoordige bouwstijl maakt dat zelfs dorpen een stadsachtig sfeer uitstralen. Halve buildings midden de rijstvelden! De tempels zijn intessanter als bouwstijl, het is ook daarom dat men er zo vaak terecht komt. Tel daarbij op al de metalen bouwsels waar het “made in Taiwan” geproduceerd wordt. Neen, ondanks hun groen en gezelligheid, de steden noch dorpen zijn mooi in Taiwan. Maar de ligging is elke keer formidable!
Vanuit Puli bezoek ik het Sun-moon lake, opnieuw zo’n pareltje dat met zijn intens appel-blauw-zee-groene kleur hordes mensen trekt om bootje te varen op zijn zoetwaterschoonheid. Het is best te verstaan dat Chag Kai Chek een woning had aan dit meer met deze toepasselijke ying-yang benaming, het uitzicht is ronduit betoverend.
En dan op nauwelijks een uurtje met de super snelle trein weer naar het noorden tot in de bergen van Jiufeng, bijna Tapei. Een vroeger mijndorpje dat zich aan de rotsen vastklampt, een soort Mont Saint Michel maar dan zonder het klooster binnenin. Beneden in de verte ziet men de rotsachtige kust grillig de zee induiken. De wolken komen door de bergpassen gerold en zorgen vanaf de valavond voor dramatische regenbuien. Het regent, het regent, het regent dat het giet. En voor het eerst ben ik gelukkig met hun skeletouw die deze zondvloed gemakkelijk kan weerstaan.
Hier komen de Taiwanezen weekend vieren en eindelijk ontdek ik iets van de oud chineese cultuur die men zou verwachten in Formosa. Theehuizen met hun rituele kopjes en toebehoren zoals men ze ziet in zuid China. Ook koffie krijgt dezelfde ceremoniele behandeling en wordt door gecompliceerde installaties gefilterd.
Morgen naar Taipei, de laatste stopplaats in Taiwan. Ik begeef me heel stilletje richting vliegtuig en dus richting Japan!
fake geld offerende voor de goden, vaak s’morgens voor de woning
een humble vissers-woon-bootje op het Sun moon lake
de metro “gelieve op te staan voor de dames, vooral s`morens en s`avonds” wat men ook vlot doet.
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: een maandje Taiwan
STATUS: publish
DATE: 05/01/2016 05:28:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Dit was het dan, een maandje Taiwan. Zeker, ik heb er van genoten. Moe en gestresseerd vertrokken uit Belgie, ben ik een maandje later de (hmmm bijna) sereniteit zelve.
Taiwan is eeen modern landje. Geen typisch pitoresk geklede mensen of dorpjes meer, maar stevig functionele steden met een vergevorderde geautomaiseerrde economie zoals bij ons. Maar toch heel anders om in te leven! De organisatie is meer op de groep gericht dan op het individu. Er wordt geduldig gelijnd voor alles, vervoer, restaurant, de bediening is razendsnel en efficient. Er is een vergaande automatisatie, maar ook een overvloed aan personeel.
Bij ons geven groepen een anoniem, onpersoonlijk gevoel maar zo niet hier in Taiwan. Men slaagt er in iedereen persoonlijk te benaderen, te vragen of men pikant wil of niet, koud of warm. Beleefdheid is een mooi smeermiddel en het duurt niet lang voor men mee glimlacht, buigt en de twee belangrijkste chineese woorden kent: nihaiw (hallo) shichien (bedankt) Het kraampje met engels ontbijt tussen twee toasten geprand als ontbijt (1,5 euro) herinnert zich dat ik de lekkernij zonder saus wil, een bediende komt aangesneld als de automaat weerbarstig reageert op mijn chinees-onkunde. Wat een paradox: men voelt zich meer persoonlijk behandeld in een maatschappij die gebaseerd is op het groepsgevoel, dan in een maatschappij die droomt van individualisme maar dit verwart met mensen aan hun lot over laten.
Passeert de oudere, minder valide, psychisch warrige mens bij ons zijn tijd in allerindividueelste eenzaamheid, hier ziet men iedereeen deelnemen aan het maatschappelijk leven, met of zonder krukken, gemotoriseerde wagentjes of begeleiding. Men staat zijn plaats af in de bus, helpt iemand instappen, over steken, alles normaal en evident. Men kan zijn tijd verwijlen in de goed ingerichte parkjes, of op de vele zitplaatsen met milde hand uitgestrooid in de publieke ruimte.
Wordt men bij ons verondersteld zelfs zijn primaire behoeften allerindividueelst op te lossen, hier zijn overal gratis toiletten, drinkwater, supergoedkope kant en klare maaltijden.
Een instelling die daarin bijzonder behulpzaam is, is de 7/11 keten. Ik dacht dat dit een Amerikaans fenomeen was nadat ik ze in New york ontdekt had maar hier vindt men er eentje in bijna elke straat. Zeven dagen per week, de klok rond open zijn ze de steunpilaar voor de reizende zowel als voor de haastig happende medemens. Het zijn bijna buurtcentra die voldoen in de meest basale behoeften: goedkope kant en klare voeding van voorgerecht tot dessert en voorgesneden fruit, meeneem en/of opwarming ter plaatse in de micro. De klassieke koekjes, yougourt etc. Een koffiemachine, thee, zeep, zakdoekjes, fotocopies, telefoonkaarten, een plekje om te zitten, vuilbakken, toiletten, een ATM, ze hebben mij al verschillende keren zoniet mijn leven dan toch mijn dag gered.
Een van de keerzijdes van deze mooie glimmende medaille is de shoppingverslaving van de Taiwanezen. Ze doen en dragen met zijn allen hetzelfde. Hebben de vele eetkraampjes nog hun charme en praktisch nut, de eindeloze shoppingmalls zijn wel………eindeloos.
Vele verdiepingen boven de grond, kilometers onder de grond. Op weg naar mijn vliegtuig de laatste dag loop ik nog verloren in de ondergrondse mall van het centraal station, drie straatblokken lang. Straten, blokken, wijken lang, overdag en een groot deel s’nachts. Van grote ketens zoals bij ons tot kleine doeninkjes van twee meter breed, tot kotjes op wielen daar weer voor. De prestige van de Taiwanees staat op het spel! Er uitzien zoals iedereen maar beter. Niet te veel uit de band springen maar dat ietsje meer. Dure Europeese merken heb ik gezien en de vele goedkope ietwat kitcherige afspiegelingen. Ik heb welgeteld 1 Taiwanees designer gezien.
Aan de vele en groots opgezette huwelijkswinkels te zien worden er fortuinen gespendeerd aan deze gelegenheid. En jawel, hier wel Taiwanees design!
Er wordt gekocht en gekocht, het aanbod op een rare manier eentonig: iedereen draagt ongveer hetzelfde! Standing en mainstream dus. En inderdaad, een dure auto blijkt overal te mogen staan. Dames slank en wuivend als een riet, duur omhangen met prulaia, wiebelen voorbij op veel te hoge hakken, zonder de minste intentie een stap opzij te gaan voor de tegenligger. Op tv programmas die bijna hysterisch uitleggen wat het voordeel is van een bepaald product, een uur aan een stuk. Over bh’s bijvoorbeeld, je weet niet wat je ziet! Esthetische chirurgie, maskertjes, verzorgingsproducten, het gaat maar door, een vrouw zijn lijkt me hier een vrij drukke bezigheid.
De laatste dagen zie ik nog een paar prachtig musea in Taipei en krijg om middernacht een aardbeving die mijn hotelkamertje vervaarlijk doet dansen als toemaatje
En zo banjer ik, tout a fait avontuur en cultuur voldaan, goed verzorgd en wel doorvoed, op mijn toch wel volumineuze bottienen, nagestaard door vele van die verfijnde dames, maar stevig en op mijn gemak door dit prachtige landje. Hemelsmooie bergen nooit ver van zee. Vlot, vrij zacht en gestroomlijnd, heel aangenaam proper, is het met hun opgewekte behulpzaamheid gemakkelijk reizen tussen zulke mensen. Ik heb een fijn en vriendelijk volk leren kennen, nauw gelieerd aan de chinezen op het vaste land maar me dunkt meer gelukkig. Met een stralende ietwat opperlakkige ongecompliceerdheid die ik niet verwacht had.
In het vliegtuig naar Japan wordt de veiligheidsdemonstratie gegeven. De Taiwaneese airhostessen maken er met een paar pirouettes een dansje van en ontvangen een vrolijk applaus. Beneden wacht het grondpersoneel in de houding tot we klaar zijn en wuift het taxiend vliegt na. Taiwan, het vroegere Formosa, mooi en gewoonweg gelukkig!
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Japan
STATUS: publish
DATE: 05/09/2016 05:05:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Het is een regenachtige dag als ik Hiroshima bezoek, het weer aangepast aan de reden van mijn bezoek. Het “peace memorial monument” ter herdenking van de atoombom die op 6 augustus 1945 gedropt werd op deze stad. Drie dagen later volgde Nagasaki. 300.000 mensen werden op lang termijn geteld vermoord, directe inpact van de drukgolf, de hitte, stralingsziekte, later kankers….Een gebouw staat nog overeind ter herdenking van “nooit meer oorlog” met ernaast een gruwelijk museum in een prachtig park waar ook een monument voor de gesneuvelde kinderen staat.
Het droppen van “little boy” en “fat man” werd omgeven met veel wetenschappelijke studie, meetapperatuur, gefilmd, men heeft de inpakt nauwkeurig geanaliseerd. De doelwitten, het tijdstip, werden uitgekozen in functie van de grootst mogelijke vernietiginskracht en slachtoffers. De besprekingen rond de overgave van Japan waren al vergaand gevorderd. Het bommenwerpen diende dan ook een ander doel en moet bekeken worden in een bredere geo-politieke context, het begin van de koude oorlog.
10 dagen ben ik intussen in Japan en het is verbazend hoeveel keer de tweede wereldoorlog al aan bod gekomen is. Het verliezen van de oorlog blijkt een kantelmoment geweest te zijn in het Japans zelfbewustzijn.
In Japan worden voornamelijk twee godsdiensten beleden. Het boudhisme, ingevoerd via China en het shintoisme, een godsdienst van pure Japanse makelij. Volgens dit uitsluitend in dit land beleden geloof heeft de keizer een goddelijke status, hij wordt aldus aanbeden, samen met zijn voorouders. Het was de wens tot behoud van deze goddelijke status die gedeeltelijk verhinderde dat Japan kapituleerde in de oorlog. Ze hebben er lettelijk voor gevochten. Tevergeefs dus. Het shintoisme is naar zijn vroegere roots terug geevolueerd, algemene voorouderverering, animisme. De keizer is nog verre familie van de goden.
Eind 19 begin 20 ste eeuw was Japan zo’n beetje de meest ontwikkelde natie in deze regio. Onder leiding van hun goddelijke keizer, met al hun disipline, werklust, gebrek aan grondstoffen en overbevolking gingen ze bij de buurlanden op zoek naar “lebensraum” net zoals onze eigen oosterburen. Een groot deel van Azie werd onder de voet gelopen en/of gekoloniseerd. Op het eind van de tweede wereldoorlog vielen ze zelfs Amerika in Pearl Harbour aan, wat de Amerikanen er toe bracht zich eindelijk te bemoeien met het wereldconflict.
Als men op de landkaart kijkt ziet men over welk een zelfvertrouwen en zelfoverschatting dit landje moest beschikken om met zijn toen 70 miljoen inwoners ongeveer de helft van de wereld aan te vallen. Japan werd na 1945 zeven jaar bezet door de Amerikanen, de bezetter bezet! De Amerikanen hadden hardhandig gebombardeerd in Japan onafgezien van de twee atoombommen. De drie vroegere keizerlijke steden werden gespaard, Nara, Kyoto en het keizerlijk paleis in Tokyo. Ongeveer al de rest ging tegen de grond. Hier en daar rest nog een paleis, een tempel…waarover nu fier verteld wordt op welke wijze men het kunnen onttrekken heeft aan het amerikaanse bommenwerpers oog.
De steden zijn bijgevolg alle nieuw. Rechtlijnige ruiten ( als eem go bord) met hoogbouw, buiten de steden villaatjes heel dicht naast elkaar, bijna op zijn belgisch. Hiroshima helemaal, een statige heel moderne stad. Afgemeten zakelijke drukte, schitterend gebouwen alsof hier de heropstanding weer moest beginnen. Het is hier wonderbaarlijk stil, weinig autos, geen geklaxoneer, de mensen praten zacht. Gigantische shopping malls. Een uitgebreid metro net, een goed doordachte stadsplanning. Tempels, nieuw gebouwd in de oude stijl. Het leven speelt zich af in een super moderne omgeving, niets is ouder dan 70 jaar.
En tussen al dit geweld van beton, glas en staal de zoektocht naar het mooie. Ze hebben goede hedendaagse architecten. De tuinen zijn magnefique. Interessante musea. Hier en daar een oud fort, een tempel, minitieus gerestaureerde en gekoesterd. Een onvolprezen eetcultuur. De Japannes zijn estheten. Het zen boudhisme is hier ontstaan. En ja, ik heb al tamelijk wat gevonden!!
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Nara en de ontdekking van het capsulehotel
STATUS: publish
DATE: 05/14/2016 10:38:00
CATEGORY: Shopping
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
De eerste keizerlijke hoofdstad van het verenigde Japanse rijk was Nara (710-794). De paleizen zijn verdwenen maar wat nog wel te bezoeken valt zijn een paar indrukwekkende unesco beschermde tempels. Het boudhisme werd in die periode vanuit China geimporteerd en de religieuze ijver van de heersers is af te lezen aan oa de Todai-ji tempel, het grootste houten gebouw ter wereld, met de grootste japanse bronzen boudha erin.
Verder een sacraal bos met een hele serie shinto schrijnen. De shinto is gemakkelijk te herkennen, altijd in een fel oranje geverfd, ter bescherming tegen het kwaad dat meestal uit het oosten komt en met boven de ingang een horizontaal gevlochten touw. De mensen lopen vlug even binnen, buigen voor hun god om respect te betonen, klappen twee maal in de handen en vragen wat er te vragen valt. Weer buigen en hop, ze zijn weer weg. De Kasuga-taisha een pareltje midden van meer dan 3000 lantaren, binnen bronzen buiten in steen.
Maar de mooiste die ik gezien heb staat op het eiland Itsukushima in de Hiroshima baai, of liever, er net voor. The great Torii, of hemelse poort staat met haar voeten in het water bij hoogtij. Ze is enorm en magnefiek tegen de achtergrond van groen begroeide bergen en blauwe zee. Het was Golden week toen ik aankwam in Japan. Bijna iedereen heeft dan vakantie en met zijn 127 miljoen zijn ze op stap in familieverband. Het was er op de koppen lopen. Massaal stond men rond de poort bij laag water: biddend, kletsend en selfieend natuurlijk. Duizenden mensen aangevoerd per ferry, s’avonds in een fille van een paar straten lang aanschuiven voor de tocht terug.
Ć Ć Ć
Als het tempelbezoek gedaan is oesters eten die gekweekt worden in oesterbedden aan de andere kant van het eiland. Grote beesten eventjes gebakken en weggespoeld met een glas getapte pils. Zaaalig.
In een paar steden waren de hotels volledig uitverkocht tijdens golden week, geen kamer meer te vinden. Ik heb me dan als alternatief, om toch te kunnen bewegen, begeven aan het dormitorie-slapen, met vier, zes of tien in een kamer bij mekaar gepropt. Als men pech heeft mannen en vrouwen gemengd. Eventueel in zo’n romantisch klassiek Japans huis, een foeton per twee tatamie op de grond en zo de kamer vol. Geen schijn van privicy in zo’n licht-houten constructie. Als toilet atribuut hangt er meestal een machientje dat doortrek geluiden nabootst om het ware gebeuren te verdoezelen. Ik maak er zelf gretig gebruik van. On-ver-draag-lijk vind ik dat gebrek aan privicy. De Japanners blijkbaar ook want ze hebben een variant uitgevonden van maar een plaatdikte maar toch een wereld verschil. Het capsulehotel! Een bed in een hokje getimmerd en een zedig gordijntje ervoor, eentje erbovenop en zo een hele rij naast elkaar. Binnenin een lampje, een paar stekkers, soms een spiegel of een tv. Een malse foeton, een natuurlijk dekbed en een goede nachtrust is gegarandeerd. Eerst vond ik het een beetje claustrofobisch maar ik begin al te wennen, de goedkope prijs helpt daar zeker aan mee! Van de weersomstuit blijf ik verder capsulehotel slapen, ook na golden week. Ik kom op de meest onvoorstelbare plekken, ontmoet per lokatie iedere keer zoveel nationaliteiten als er casules zijn en heb een keuken, leefkamer inland style en wasmachiene ter bechikking. Ze bestaan in hout, plastiek, soms alleen textiel, super gedesignd of gewoon half slordig en uitgeleefd. Alles tussen de 25 en 35 euro per nacht. Zoals overal in dit land is het zowel buiten als binnen uiterst netjes, goed georganiseerd, en men wordt op zijn Japans al buigend ontvangen alsof men de koning zelve is en niet een half verlopen reiziger die met de dag minder decorum voert. Zij, in tegenstelling tot wij, zijn gewoon met velen dicht op elkaar te leven en in zo’n omstandigheid komt hun vormelijke beleefdheid goed van pas. We reizen om te leren en kijk, ik voel me onderhand perfect op mijn gemak in hun plaatsbesparende instellingen. Ik die me bij al mijn gezigeuner systematisch afvraag hoe men slaapplaatsen altijd zo oncomfortabel krijgt, hoe meer overbodige rommel hoe duurder. Dit wordt aanpassen thuis waar in mijn slaapkamer met een beetje goede wil toch ongeveer 40 mensen kunnen gecapsuleerd worden!
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Kyoto
STATUS: publish
DATE: 05/24/2016 13:43:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Midden in Kyoto ligt een enorm park, de vroegere keizerlijke stad. Nu zijn het keizerlijk paleis en het paleis van de shogun nog intact en te bezoeken, de omringende gebouwen werden afgebroken tijdens de wereldoorlog om ze te beschermen tegen brand. Het zijn twee prachtige gebouwen.
Ze zijn ontworpen op de module van een tatami, de typish japanse stooien vloermatten. Ook de maat waarin de oppervlakte van een binnenruimte uitgedrukt wordt. De module is eveneens terug te vinden in het plafond, en verder wordt er opgedeeld met schuifwanden naargelange behoefte, die alle om het prachtigst beschilderd zijn. Ingenieus die binnenverdeling, net zoals de sytemen om de zon buiten te houden. Verandas rondom, en zo loopt de binnenruimte gladjes over in de buitenruimte: de alom geprezen japanse tuinen die weer omringd worden door muren, onderbroken door verschillende ingangspoorten. Eentje voor de keizer, een andere voor zijn familie, nog een andere voor een voornaam bezoeker en zo gaan ze maar door, 7 in totaal. De japanse maatschappij was een standenmaatschappij, net zoals bij ons.
Oorlogen en clangeschillen, net zoals bij ons. Maar hier waren de gebouwen systematisch in hout. Brand werd gebruikt als oorlogswapen. Alle monumenten die ik bezocht heb, tempels, paleizen, kastelen, zijn niet ouder dan 140 jaar. Alle om het prachtigst en alle dezelfde stijlperiode: edo met de typisch golvende daken op de poorten en tempels.
En toen kwam de WOII. Het beetje diversiteit dat nog bestond werd platgebombardeerd, bijgevolg zijn alle niet hystorische gebouwen max 65 jaar oud. Een soort eentonigheidsgevoel overvalt de bezoeker. De touristische boutade ” alle tempels zijn hetzelfde” wordt vaak gehoord en bevat een grond van waarheid, ook in Kyoto, de japanse parel.
Dit voor zover de menselijk ingreep. Verder doet de natuur zijn ding. Japan is gelegen op de raaklijn van twee tectonische platen en krijgt zijn deel aan aardbevingen. Een archipel ligt ten westen van de Pasific waardoor de moussons meer dan genereus en bijna gewelddadig van karakter zijn.
Men kan begrijpen waarom in Japan het tijdelijke, de schoonheid van het vergankelijke gecultiveerd wordt. Hun manier van eten, de tuincultuur, het verheerlijken van de o zo fragiele cherryblosom, het hoog zingend stemmetje waarmee de vrouwen praten. Het rinkelend gelach waarmee alles ontzenuwd wordt. Het breekbaar porcelein. Theeceremonie, geisha cultuur. De kunstige zijden kimono. Altijd schoonheid. Het genot van het moment in het bewustzijn van de korte duur ervan. Een bijna auster minimalisme in hun producten en architectuur. Het zen boudhisme de religieuze uiting van dit principe. Het vergankelijke van het leven, de oneindigheid erna zoals beleden in het shintoisme.
Als jonge maagd heb ik alle boeken van James Clavell verslonden. Een onvoorstelbare wereld beschreef die man. Schoonheid gemengd met dicipline en aziatische taaiheid. Ik heb er op deze reis al vaak aan terug gedacht en begrijp langzaam aan waarover deze cultuur gaat. Zo’n reis is een proces. De robuuste westerling, waaronder ikzelf, tegenover de in zichzelf gekeerde japanner, taai en buigzaam als een riet…..
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Tokyo 1
STATUS: publish
DATE: 05/27/2016 04:38:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Het reizen in Japan slorpt me op, ik vind bijna geen tijd om te schrijven. Na Kyoto heb ik het unesco beschermde Ogimachi bezocht met zijn typische gassho-zukuri-farmhouses, sommige 250 jaar oud. Stijle daken waar de sneeuw kan afglijden, midden tussen de rijstvelden.
Van daar via tunneltrein en kabelwagens naar de inlandse besneeuwde alpen rondom Murodo en de Kurobe dam. We worden er doorgejaagd op zijn japans: erg efficient, in grote groepen, bijzonder vriendelijk en voor mij toch moeilijk te verdragen.
Daarna kom ik in Tokyo terecht, waar ik verschillende reisvrienden ontmoet en me door een onvoorstelbaar gevarieerd aantal restaurants werk. Het culinair gebeuren is hier erg aangenaam en lekker. Iedereen doet er aan mee, de vele gezellige restaurantjes zitten afgeladen vol, de wachtrij buiten is heel normaal: hoe langer de rij, hoe lekkerder binnenin! De Tsukiji vismarkt is overweldigend, deze mensen vissen letterlijk de zeeen leeg voor hun shusi! De Yurakucho uitgangsbuurt, heel de stad lijkt hier s’avonds wel te eten. Men wordt altijd met veel egards ontvangen. Gezeten op ministoeltjes komen de grote pilsen en kleine schaaltjes met lekkers aangewaaid. De dienster roept wat ze brengt, de rest van de staff roept (denk ik) hetzelfde, gemengd met een paar “hai”. In de shusi restaurants staan flinke beren achter de toog, eenhandig rijst te kneden en hop een visje erop. Hier is het geroep luider, meer worstelaar-gewijs. Hai, buigen en glimlachen is het gepaste antwoord. Vaak wordt men begeleid tot buiten bij het afscheid, door meerdere mensen van de staff. Als je omkijkt staan ze nog glimlachend te buigen. Hai, ik hou van hun restaurant rituelen!
De Nigizaka buurt met zijn verborgen pareltjes, fijne restaurantjes verscholen tussen de stylish winkels. De touristishe Senso-ji tempel buurt naast de Sumida rivier. Op zijn oevers een Starck ontworpen gebouw dat dient als antenne om mijn hotel terug te vinden.
De Chiyoda buurt rondom het keizerlijk paleis duurder en met enorm veel politie, misschien omwille van het nakend bezoek van Obama? Gewapend met metrokaart en jr pas begeef ik me, intussen goed gejapaniseerd, vlot tussen het massaal gebeuren, gediciplineerd, gestroomlijnd, buigend en glimlachend. Ik ben nog zelden de storende factor die deze vlotjes glijdende mensenstroom abrupt onderbreekt. Alles is goed aangegeven, men vindt gemakkelijk zijn weg. Er wordt gecommuniceerd via luidsprekers. Bij de minste aarzeling wordt men geholpen. Elke rimpeling wordt uit de gladde zee gehaald.
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Tokyo 2
STATUS: publish
DATE: 05/29/2016 04:45:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Tokyo is een hoogbouw stad met zijn typische materialen maar ook veel hout en steen. Hier en daar onderbroken door een oase op mensenmaat. Een park, een tempel, een restaurantstraatje, een markt. Meer aan de rand de woonbuurten, maar ook soms middenin. Zaken doen en wonen gaat samen in Azie. Mooie hedendaagse architectuur is er te zien.
Tussen dit alles kleine gediciplineerde figuren in zwart kantoorpak, met rustige haast. Ik vraag me af wat er in al die kantoren verwerkt wordt, 40 lagen hoog, een hele stad vol. Groepen bezoekers, ook veel inlandse, busladingen vol. Neen, dit is geen land voor looners. Men wordt opgenomen in de stroom, willen of niet. Hectisch en toch de stilste metropool die ik ooit bezocht heb. Geen filles, geen geklaksoneer, geen gedoe. Het grootste shoppingparadise ter wereld. Ik bezoek het Akirabari “electric town” district. Wie graag een nieuw computertje wil! 1000 verschillende tasjes om hem in te stoppen en even zoveel riemen. Of zijn het er 2000? Taxfree! Ik wordt er murm van. Men wordt bediend, afgerekend, ingepakt, efficient en georganiseerd, soms volg ik nauwelijks. Mijn visa kaart wordt gedebiteerd, ik langzaam maar zeker geagiteerd.
En dan opeens, sta ik aan de rechtse kant op de roltrap, steek voorbij aan de kassa en betrap mezelf aan de verkeerde kant van de fille. Mijn spiegelhormonen hebben het begeven!! Of zijn gewoon opgebruikt, net zoals de dagen op mijn railwaypas. Zou ik ondanks mijn liefde voor deze cultuur toch onbewust een Europese weerstand hebben tegen deze gang van zaken? We zijn eind juni, de temperatuur stijgt, de vochtigheid eveneens. Bij zonnig weer 30 graden in deze bijna-zomer. Tijd om van stek te veranderen. Op de laatste dag van mijn treinpas, in zes uur met de shinkansen of bullettrain van Tokyo naar Fukuoka, 1100 km naar het zuid-westen en daarna de boot naar Korea. Arigatto Japan, het was een mooie en interssante tijd hier!
EXTENDED BODY:
COMMENT:
STATUS: publish
IP: 81.245.166.143
DATE: 06/01/2016 13:04:20
EMAIL: lucdenorme@gmail.com
AUTHOR: luc
boeiend (zoals altijd), maar allicht ook vermoeiend ? Hopelijk wat rust in Korea. We volgen (op afstand)
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: De Koreaanse oost kust
STATUS: publish
DATE: 06/03/2016 04:53:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Japan is en eiland of liever een eilandenreeks, een archipel, in de meest letterlijke zin van het woord. Netjes middenin, op weg naar China, ligt het schiereiland Korea, dat ook op cultureel vlak het midden houdt tussen deze twee reuzen.
Ik neem de ferry over de Japanse zee en dan de trein tot in Gyeongju, de hoofdstad van Korea vanaf even voor Ch. tot 1000 jaar later, toen het verenigde Koreaanse rijk weer uiteen viel.
De Shilla dynasty sierde deze stad met sensuele heuvelachtige graftomben of tumilie, die opgaan in de majesteuze achtergrond van het gebergte. Een museum toont wat er binnenin te vinden was. Juwelen in goud, jade en glasparels. En veel ceramic.
Met veel man en macht worden rondom de grafheuvels opgravingen verricht. Er werd een paleis met bijhorende nenuphar vijver gereconstrueerd. In het Gyeongju national park zit in de grotto of Seokguram sinds de 8 ste eeuw een stenen bouddha te mediteren. Iets verderop de Bulguk-sa, een prachtige tempel eveneens uit het Silla tijdperk. Er is enorm veel te zien. Er bestaat zelfs nog een volledige woonwijk in oude bouwstijl, met een paar nieuwe exemplaren op de oude wijze gemaakt!
Gyeongju is een aangenaam rustig stadje, een belangrijke gegeven in het historisch bewustzijn van Korea.
S’avond maak ik een concert mee, de scene staat voor een grafheuvel waarop geprojecteerd wordt, heel knap gedaan. Hoog en etherisch is de zang, onverwacht mooi. De dames in een klassiek koreaanse jurk en witbepoederd gezicht zien er bijna als poppetjes uit. Het dansen statisch en tegelijk vloeiend elegant. Erg goed.
Het is geen dankbare positie om bezocht te worden na Japan. Ik merk een lichte zweem van heimwee in mijn hart. Een niet onbevooroordeeld hoofd. De onaflatende zoektocht naar schoonheid is hier niet zo frapant aanwezig in het alledaagse. Het minimalisme, de zen, zijn vervangen door iets gelijkaardigs maar meer kischerig, China is niet veraf.
Ik ben intussen de boeken van de laatste winnaar van de Man booker price beginnen lezen. Heel vlot geschreven maar harde boeken vind ik het. Van “human acts” wordt ik half onpasselijk. Ik besef dat ik weinig over dit land weet, over de onzachte recente geschiedenis.
Willen of niet, men vergelijkt. De bezoekers delen zich op in 2 kampen: de twee landen zijn zo verschillend dat er duidelijke meningen zijn. Korea is in het nadeel wat betreft beleefdheid, organisatie, properheid, lawaai, …..of anders om, is op die vlakken menselijker dan Japan. Met een schok realiseer ik me dat ik nog maar halfweg ben. Binnenkort terug naar Europa, en dezelfde afstand moet nog een keer overbrugd worden. Terug beleefdheid, properheid, lawaai…en deze keer zal Europa in het nadeel zijn.
EXTENDED BODY:
—–
AUTHOR: greta de wolf
TITLE: Seoul als afscheid van de trip
STATUS: publish
DATE: 06/22/2016 17:34:00
ALLOW COMMENTS: 0
CONVERT BREAKS: 0
BODY:
Na Gyeongji kom ik 350 km noordelijker in Sokcho terecht, waar ik een klein strandje en een gigantische markt vind. Pendelend via het hand bediend overzetje tussen kraampjes-eten en wandelen-lezen aan zee, blijf ik er vijf dagen luilekkeren.
Eigenlijk is dit een klein stadje met 70.000 inwoners maar met grootsteedse ambities! Men heeft voor de natuurlijke baai een extra kunstmatige baai aangelegd om cruiseschepen te ontvangen en op deze wijze de stad van de zee afgesneden. Op het voor de kust liggend eilandje dat een vissersdorpje huisvest en vele restaurantjes komen twee flight-over toe, elk apart groter dan het eilandje zelf! De huisjes hebben allen een moestuintje. Chineese kool en andere groenten om hun geliefd kimchi van te maken. Samen met de octopussen die levend uit de aquariums geplukt worden. Rondom de natuurlijke baai, 30 verdieping hoge buildings, twee straten diepā¦..en dan is het gedaan, daarna liggen de bergen. Wie verzint zoiets vraag ik me wel vaker af. De nieuwe infrastructuur is zo overdaan dat de oorspronkelijke reden tot bezoek letterlijk in het niets wegzinkt.
Van daar gaat de laatste trip naar Seoul, over de bergen, langs de valeiƫn, door de vele tunnels. Zuid Korea is een prachtig landje volgestort met beton. Zou er nog een dorpje bestaan waar geen autostrade voor de deur passeert?
Seoul is een van de grootste steden ter wereld met 25,5 miljoen inwoners. Zoals altijd en overal zijn ook hier mooie en interessante dingen te zien, als men maar op zoek gaat.
Seoul is hip, the place to be. Doorgestoten tot de top vijf van de power economieĆ«n door āthe miracle on the Han riverā, een shoppingparadise zonder weerga. Vele markten, malls vele verdiepingen in de hoogte en onder de grond. Alle prestigieuze architecten willen er wel wat doen, de elegante Dongdaemun Design Plaza van Zaha Hadid bijvoorbeeld of de nieuwe hoogbouwwijk aan zee door Daniel Libeskind , nu in uitvoering. Raadpleeg internet, de Seoulse ambities zijn stijl, ik heb er waarschijnlijk maar een fractie van gezien. Hun luchthaven is verkozen tot beste ter wereld, de metro rolt efficiĆ«nt overal naartoe, beton boven, beton onder, hoger hoger, wagens overal, mensen, mensen, zeeĆ«n van mensen, ijverig werkend, shoppend, etend, kletsend.
Vietnam, Taiwan, Japan, Zuid-Korea, wat een reis! De Aziatische tijgers, waar consumeren verheven is tot hoogste doel in het leven. Ver-gaand verstedelijkte, overbevolkte landen. De natuur is prachtig op deze (schier) eilanden maar alleen vanop afstand te zien. De bergen dienen als decor op de achtergrond, de zee in de verte, afgesloten door industrie, tunnels, autostrades, hier en daar een klein parkje aan het water. Deze mensen leven door te vissen en eten wat ze vangen. Maar liefde voor de zee? Neen, dat heb ik niet gezien, men gaat nauwelijks pootje baden. Een zeiltje is uiterst zeldzaam. Men gebruikt witte gezichtscremes, het tegengestelde van mijn zongebruind tintje!
Ik heb me door hun metropolen gewerkt met alle energie die ik in mezelf kon vinden. Sāmorgens nieuwsgierig en verwonderd. Om dan in de loop van de dag mijn tempo te vertragen, me alsmaar vaker verpozend in hun vele parkjes. Mijn zintuigen naar de avond toe over-verzadigd. Om dan tegen 21 uur out in mijn bed te tuimelen. Hier bestaat geen consumentenbescherming zoals bij ons. De reclame bonkt, de disco beukt, iedereen wil wat kwijt, heeft wat te verkopen. Alle grote ketens zijn aanwezig, in elke straat weer opnieuw. Er is lokale cultuur te zien, hier en daar een historisch gebouw, mooie hedendaagse dingen, maar het zoeken tussen de commerciĆ«le mazen vraagt energie. De te koop aangeboden waar is opvallend gelijkelijk, erg vaak made in China. De mensen zien er eveneens gelijkelijk uit, netjes volgens de reclames. Hoe eentonig kan vrijheid zijn?
Maar extreem vriendelijke zijn ze wel in deze hoek van de wereld. Het is hier aangenaam toeven als men de drukte kan verdragen. Bediening gebeurt vriendelijk, mensen spreken elkaar aan, buigend, glimlachend. Het is nooit ver zoeken naar iets om te snoepen. Er wordt gelachen en gechiecheld. Het geshop en geconsumeer brengt hier schijnbaar een eindeloos geluk!
In vergelijking met ons zijn ze technisch geavanceerd. In Seoul parkeren de fietsen per lift onder de grond, iets dat bij ons nog gepresenteerd wordt als de toekomst. Hedendaagse gebouwen, groenbeheer in de stad, gratis hygiƫnische voorzieningen, drinkwater overal, en proper. In Korea ziet men zelfs zonnepanelen, iets dat mysterieus genoeg in veel zonnige landen ontbreekt. Alles samen kan het westen hier gerust wat komen leren, in de positieve en negatieve zin.
Ik heb gehouden van Japan. De heel speciale mentaliteit en discipline maakt wat ik in de vorige paragrafen beschrijf leefbaar. Ik heb nog nooit zoān rimpelloos bewegende maatschappij gezien. Elk golfje wordt er uit gehaald, vriendelijk, kortdaad en vlug. De stilte, tot in hun drukste steden. De kalmte waarmee bewogen wordt. Zen! Een ingehouden levensstijl die waarschijnlijk (te) veel vergt van een westerling, maar als bezoeker zeker te genieten! De kwaliteit van hun producten, hun architectuur! Alles lijkt overdacht, geregeld, georganiseerd. Met altijd een betrachting tot schoonheid. En het communiceren: hai! bij alles wat je zegt en toch heeft men het gevoel dat Japanners best weten wat ze willen. En dan het eten natuurlijk. Ja, naar Japan wil ik zeker terug.
Dit alles zit ik te schrijven aan mijn bureautje met uitzicht op verwilderde groene stadstuin, die tijdens mijn afwezigheid gekoloniseerd werd door meer dan ƩƩn merelfamilie. Bij thuiskomst zat er zelfs een reiger aan het vijvertje te vissen! Ik zwelg in de stilte, zwerf door de ruimte en neem de privacy tot me met volle teugen. Ik ben van plan de komende maanden halsstarrig niet mee te doen aan het consumeren, ondanks de solden. Belgiƫ, dat kalme, ouderwetse, kleine landje waar de zee, lelijk en volgebouwd, toch meer bereikbaar is dan op de archipel die ik net bezocht heb. Ja, het is goed om weer thuis te zijn.
EXTENDED BODY: