Intussen ben ik aangekomen in Salta, de meest Spaanse stad in Argentina. Het is waar, ze is mooi en zwoel. Ze doet me ietwat aan Andalucia denken met haar Mudéjar architectuur.

Verder heeft ze een paar fijne pre-Columbiaanse musea en weeral veel kerken.

Er wordt wat afgebeden in Argentina. Een “mirador” met uitzicht over de stad is te bereiken met de stoeltjeslift of te voet via 45 minuten trappen. Heel ons heer zijn beeweg is uitgewerkt, alle 14 staties. Bendes studenten, slecht ter been zijnde mensen, oude mensen, veel volk doet de afdaling, telkens stoppend voor een kappelletje, smekend en biddend. In de stad zijn er verschillende Sancterias: heiligenwinkels met hele etalages vol beelden.

Vanuit Salta vertrekt een trein naar Chile, over de Andes. Het is de derde hoogste trein ter wereld ná de Chineese naar Tibet en ééntje in Peru. Deze mag ik niet missen natuurlijk als fanatiek treinreiziger.

Laat me vertellen dat de reis weeral onvoorstelbaar mooi is.

Om tot de Viaducto la Polvorillo te geraken op 4220 m boven de zeespiegel, zullen we verschillende klimaatzones doorkruisen, semi tropisch, la region de las yucas waar de cactussen vele meters hoog op de kale rotsen staan en dit aan 2 cm per jaar. Tot helemaal bovenaan waar het ronduit koud is en mijn hoofd lichtjes begint te tollen.

We rijden over viaducten, door valleien, zien gekleurde bergen, vulkanische bergen met warme bronnen. We passeren de inmiddels in onbruik open “Mina Concordia” waar verschillende metalen gedolven werden.

Dorpjes met minikerkjes. We worden opgewacht door uit het niets opspringende marktjes met plaatselijke huisvlijt.

kinderen poseren op aanvraag en vechten om de opbrengst

Klikklikklik. Men krijgt heimwee naar de zuinigheid van de filmrolletjes bij het nodeloos geklik van de miljoenen getrokken digitale foto’s. We worden zelfs verrast op een zangeres in gaucho uitfit en het nationaal volkslied van Argentina bij het ophijsen van de vlag “por la patria”

Ik beloof mezelf dat dit de laatste “tour” is in Argentina. Als reiziger heeft men bijna dagelijks transport nodig en ik heb veel over de Argentijnse politiek en economie geleerd.

De “tren de las Nebules” was oorspronkelijk een staatstrein die verkocht werd aan de Engelsen in de tijd dat nog veel grondstoffen via Chili uitgevoerd werden. Daarna ging hij over in Argentijnse prive handen. Tegen dat het grondstoffen delven helemaal ophield deden zij hem weer van de hand aan de staat. Nu rijdt hij drie maal per week voor toeristen en nog 4 maal per maand met grondstoffen naar Chile.

En niemand die ooit ook maar de minste investering deed. Drie jaar geleden was het dan zo ver. Het spoor is zo danig stuk dat we bijna de geheel rit, 4 uur lang, met bussen tot grote hoogte reizen, waarna we een half uur tot over de viaduct rijden, weer terug, en dan weer met de bus naar beneden. De 10 kilometer boven worden in stand gehouden, al de rest wordt alleen nog gebruikt voor goederenvervoer. Een ritje van 80 dollar!

Ik schat dat we met 150 zijn en het hoogseizoen is voorbij. Met 12 maal per maand komt dit neer op 144.000 dollar per maand, min de onkosten van vier bussen en het onderhoud van 10 km rails.

Dit zou ook naar Europese normen een mooie bron van inkomsten zijn. En zo gaat het heel Argentina door. Het ooit drukke treinnetwerk functioneert niet meer. Er werd nooit in geïnvesteerd. Alles is versleten en opgebruikt. De transportsector heeft jaren met succes zijn invloed gebruikt om het hele netwerk lam te leggen. Eén van de weinige rijdende lijnen, de “tren Patagones” is in privé handen, zit overvol met lokale mensen samengeduwd op houten bankjes en rijdt één maal per week. Een andere zou alleen nog in de zomer rijden. Dé manier van verplaatsing in Argentina is via privé bussen die voor de plaatselijke bevolking duur zijn. In elke stad/dorp is een terminal en van daaruit kan men bussen nemen naar de desgewenste bestemming, als de privé sector er brood in ziet.

Ik ben in een erg toeristisch dorp geweest waar men de lijnbussen gewoon afgeschaft heeft ten voordeel van de taxi’s. Dit wordt me verteld door oa. taxi-eigenaars, met een contente open lach: hoe goed het leven toch kan zijn!! En natuurlijk hoort men ook over de gevolgen van dergelijk politiek: men moet gedwongen een auto bezitten om normaal te kunnen functioneren.

Eens een locatie de naam “bezienswaardigheid” waardig blijkt wordt het openbaar vervoer vervangen door de “tour” business. Privé transport met een gidsje erbij en te betalen in dollars. Het geheel wordt opgesmukt met een kop koffie, een “fotomoment” en wat men nog meer kan verzinnen om een stevige prijs te verantwoorden.

Argentina, waar men het leven erg aangenaam weet te maken. Maar hoe en op wiens kosten, daar valt heel wat over te vertellen;