Neuquén is de meest noordelijke stad in Patagonia. Van daar gaat het verder naar het noorden. Naar Mendoza, hoofdstad van de gekende Argentijnse wijnstreek, met zijn wijngaarden, kilometers aan een stuk. Een luchtige studentenstad die vreemd genoeg s’avonds vrij stil is, de eetgelegenheden meer leeg dan vol. Ik heb hier afgesproken met een reisvriend uit Chili. Als we op zoek gaan naar een restaurant om ons weerzien te vieren krijgen we te horen dat de eetgelegenheden openen met een soort beurtysteem, elke dag een paar, om zodoende het mager cliënteel enigszins efficiënt te verdelen.
Argentina gaat al jaren gebukt onder de meest meedogenloze inflatie. De dollar wordt alsmaar meer waard, of liever de peso minder. Momenteel krijgt men al 42 peso per dollar, twee maand geleden 35. De mensen klagen over het slechte bestuur. Daar hebben ze waarschijnlijk wel gelijk in. Maar ik vrees dat het gezegde dat “mensen de leiders hebben die ze verdienen” op zijn minst toch gedeeltelijk van toepassing is. Ik vertel er verder meer over.
En weer gaat de reis verder. Richting de sierras central. San Luis en daarna Cordoba.
Cordoba “la docta” de geleerde (wegens zijn universiteit) of de stad der kerken . In elke straat staat er wel ééntje. Mooi zijn ze en erg divers. Torens belegd met Azulejos. Een polychrome neo-gotische gruwel uit puur beton. Binnenin zijn ze meestal kleurig beschilderd en opgesmukt met vele vele heiligen rondom de altaren.
De vele Jesuiten gebouwen vallen me op. In de omtrek zijn estancias te bezoeken, en weer blijken ze eigendom geweest te zijn van de Jesuiten.
Tegen dat ik rond ben blijk ik de “Manzana Jesuitica de Córdoba” bezocht te hebben en zijn omringende estancias. Een Jesuiten missioneringsproject uit begin 17°E en tegenwoordig Unesco beschermd. De tegenwoordige paus Francis woonde hier voor zijn verhuis naar Rome.
De Manzana bestond uit de eerste universiteit van zuid Amerika, het Monserat college, een kerk en woongelegenheid. Er werden zes estancias in de omgeving opgebouwd om de manzana met zijn vele inwoners te voorzien van voedsel.
Elke estancia bestaat uit een barok kerkje en aanleunende vierkantshoeve met de functionele gebouwen. Ik lees dat vroeger rondom de hoeve nog een cirkel uit meer vergankelijk materiaal gebouwde verblijven stond voor de lokale arbeiders. Rondom elke estancia is een dorp gegroeid met de meest christelijke namen. “Alta Gracia” bijvoorbeeld, of “JesusMaria” .
En kijk wat ze boven op hun altaar zetten. De strijder priester met rondom de kindse indichinos. Paternalisme troef.
Wie hier ook woonde in zijn tienerjaren was Che Guevara. We bezoeken deze woning die tegenwoordig een museumpje is. Muren vol foto’s. Che in zijn jonge jaren, reizend door zuid America. Later met Fidel in de strijd. Nog later met verschillende linkse wereldleiders zoals Mao en de russen. En nog later Fidel en Chavez die samen het museum bezoeken. Een interessant overzicht van wat er ooit geworden is van dat hoopvolle jeugdige idealisme.
