Welwel, ik dacht dat ik nooit meer weg ging geraken en kijk, ineens ben ik in Buenos Aires.
Of de lucht hier veel beter is dan ergens anders weet ik niet, maar aangenaam, dat wel.
Mijn eerste dagen staan in functie van de logistiek: geld, een buskaart, mijn telefoon laten fuctioneren tegen lokaal tarief, een beter hotelbed…..
Ronddolen en de sfeer opsnuiven. Proeven van deze zuid-Amerikaanse wereldstad.
Ik heb nooit begrepen hoe mensen zo’n uitstap voor een week maken, ik heb een week nodig om aan te komen.
Buenos Aires, met 12 miljoen inwoners zijn ze hier, een gecomprimeerd belgenlandje.
En toch, een heel leefbare stad, zeker het deel dat ik bezocht heb. Het grondplan een ruitpatroon, alle straten eenrichting en zo goed als allemaal afgelijnd met bomen. Om de vijf blokken een verkeers-drukke avenida en daartussenin deugddoende rust en kalmte. De voetpaden half kapot en eindeloos gerepareerd, maar netjes, verwonderlijk proper.
Buenos Aires is vele. De oude binnenstad met zijn prachtige majestueuze gebouwen, 19e eeuws, art nouveau, art deco en er tussendoor hedendaags beton.
De meer begoede wijken waar het geld veel verdergaand de oude gebouwen vervangen heeft door nog meer inspiratieloos beton. De projectontwikkelaars zijn hier talrijk en succesvol aanwezig. Puerto Madero met zijn hoogbouw skyline en gerestaureerde pakhuizen.
Once, een stationsbuurtje met een prachtig gerestaureerd station te midden van winkeljes vol goedkoop bric-a-brac, en het gevoel ‘pas op je spullen’’ me niet verlaat.
San Telmo dat direct mijn hart steelt met zijn tango en ouderwets sfeertje. Een reserva ecológica, waar ik s’morgens vroeg vóór de warmte mijn kilometers ga lopen, geprankt tussen de stad-haven-zee. En overal kerken. Grote historische gebouwen met rijke interieurs en klein huiskamerkerkjes die men alleen maar opmerkt door het gezang dat er uit komt
Ik zwerf hier tien dagen rond, gebruik makend van het vlot en goedkoop openbaar vervoer. Het leven als Porteno ziet er aangenaam uit.
Eten en drinken is hier een voorname bezigheid. De talrijke koffiehuizen zitten nonstop vol, restaurantjes met ouderwets wit linnen gedekte tafels en hoofse bediening zoals wij ze bijna niet meer kennen. Winkels met etenswaar, vlees, groenten en fruit, vele vele. En panaderias met rijke keuze aan brood en gebak, een paar per straat. Dit is een waar bourgondisch paradijs.
Alguno, muy muy bien hoor ik iemand vragen. Ik heb er ééntje geprobeerd en terstond beslist dat ik aan deze culturele uitwas niet mee doe. Zoet, groot en kleurrijk zijn de gebakjes. De mensen zien er naar uit alsof ze er toch minstens een paar per dag van binnen spelen. Deinende billen, buiken en boezems glijden aan mijn blik voorbij. Opvallend vaak vergezeld van een hond die er vaak in sportievere conditie uit ziet dan zijn baasje
Ik bezoek een paar musea van hedendaagse kunst. Het Recoleta kerkhof dat aan het beroemde cimitero Monumentale in Milaan doet denken met zijn halve tempels en bijna kerkjes als graftombes. Maar deze dodenstad is minder oud aan de stijlrichtingen van de bouwsels af te lezen. Evita Peron kan nog altijd rekenen op frisse bloemetjes en veel belangstelling aan haar deur. De gidsen die ik bezig hoor verklaren haar half heilig.
Welja, elk land heeft zo zijn dubieuze helden.
En natuurlijk ga ik op zoek naar het dansen. Er is veel te zien. Ik kom twee keer een drumband tegen waar op geswingd wordt met een ongelooflijk plezier. En de tango natuurlijk. De officiële shows in de theaters, met een nostalgisch sfeertje, hun jaren 30 decors en veel benenwerk van de dansers.
De “milongas” waar men zelf kan gaan dansen. Sommige gratis in openlucht in de parken.
De mensen amuseren zich, jong en oud, iedereen opgedaan en alles omringd met veel ritueel. Vertederend om bezig te zien.
Vroeg op de avond, in een buurtcentrum een klassieke milonga met entreegeld en een geformaliseerd retro sfeertje. De mannen zitten aan één kant, de vrouwen aan de andere met de dansvloer er tussenin. Als de muziek begint opeens veel beweging, de mannen hebben bijna onopgemerkt ten dans genood, de paren vormen zich en de dans kan beginnen. Vier dansen na elkaar. Dan een kleine pauze, en weer maken de mannen hun keuze, en weer reageren de vrouwen en hup…..Een kennismaking en omgangsritueel met vaste codes. Mooi, erg mooi om naar te kijken.
Op de Plaza Dorrengo heeft er een milonga plaats die op veel toeristische belangstelling kan rekenen, en ook hier is het een puur genot om naar te kijken. Een oude portenio probeert me aan de haak te slaan met de belofte dat hij me de knepen van de tango op enkele avonden zal leren.
De milongas waar het jonge volk komt tangoen had ik graag gezien, maar die beginnen pas om middernacht en duren tot in de vroege uurtjes. Ik lig dan al lang onder de wol.