Na verschillende dagen noordwaards reizen door Patagonia ben ik aangekomen in El Calafate, het dorp van waaruit het “Pargue Nacional Los Glaciares ” te bezoeken is. Dit beschermd gebied ligt rondom het Lago Argentino, het grootste zoetwatermeer van dit land.

Dit Parque “vaut le détour”, de ene gletsjer naast de andere is er te zien! Natte gletsjers die met hun neus tot in het gletsjermeer komen. Droge die ergens hoger zweven en hun smeltwater afvoeren via watervallen.

De glaciar Viedma is de grootste in dit park en ook in Argentina met zijn 975 km2 (1/3 van oost Vlaanderen). Daarna volgt de glaciar Upsala en als derde de Perito Moreno. Om deze laatste is het te doen! Hij is Unesco herkend als werelderfgoed en zou als één van de weinige gletsjers nog altijd groeien terwijl de meeste aan het afsmelten zijn wegens de klimaatopwarming.

De Perito Moreno is gemakkelijk te bezoeken omdat zijn ijsmuur tot net voor een berg komt. Op deze berg is een gangenpad gebouwd die toelaat de gletsjer van heel dichtbij over een grote breedte te bekijken. En gekeken wordt er!! uren aan een stuk!!

Verder kan men een boottocht maken over het Lago Argentina om de glaciar Upsala met zijn ijsbergen en vervolgens de glaciar Spegazzini te bezoeken.

Het zijn adembenemende dagen. Impressionante ontmoetingen met deze gletsjers. Men kan de gletsjers hoog tussen door wolken omringde bergtoppen zien. Dat is het begin van de tong. De ijsvlakte zelf ligt hoger, verder. De ijsmassa’s banen zich een weg naar beneden en eindigen in een hoge muur die constant vooruitgeduwd wordt en zo onder grote druk staat. In het geval van de Glaciar Spegazzini is de muur 120 meter hoog.

De muur van de Perito Moreno is 80 m hoog en constant in beweging, ze kraakt en zucht, regelmatig vallen er stukken af met een donderslag of korter, een geweerschot. Een levende gletsjer!! De ijsmuur raakt bijna de berg aan de overkant. De doorgang is smal. Gemiddeld om de vier jaar wordt er een brug gevormd die het gletsjermeer in twee delen afscheidt. Tot deze brug het begeeft onder druk van het water en de doorgang weer vrij komt.

Soms vallen er stukken van de muur, bijna zo hoog als de muur zelf. Die gaan dan verder zwerven als ijsberg. Vooral voor glaciar Upsala zijn deze impressionante hompen ijs te zien die maar 1/10 boven water drijven en er drie maand over doen om volledig te smelten.
Men kan blijven kijken naar de vormen, de stille chaos, die grillig geordende massa’s.

Maar het mooiste van al zijn de kleuren. In heel Patagonia zijn de kleurnuances van een enorme schoonheid en ook deze bergen doen mee. De ijsmassa’s vormen een heel kleurenpalet blauw. Dit is een optisch gebeuren, het ijs zelf is eigenlijk wit. Naargelang de zon schijnt, de hoek van waaruit men kijkt verandert, veranderen de kleuren. Donkerfelbauw naar heel lichtjes doorschijnend en zacht. Soms groen, licht appelblauwzeegroen. En dat alles tegen die wit witte achtergrond. En het water! Een prachtig blauw, weer helemaal anders dan het ijs zelf. Hoe dichter bij de gletsjer, hoe groener het water, nijgend naar grijs. In de ijsmuur zijn donkere lijnen afgetekend, dit zijn sedimenten, het resultaat van het ijs die de berg afschuurt. Bovenaan in het gebergte kan men de frêle steile topjes zien van bergen die ooit afgeschuurd werden door een gletsjer.