De trein is altijd een beetje reizen.
In Argentina is het vooral een beetje. Verschillende lijnen van het vroeger uitgebreide netwerk zijn afgeschaft. Een lijn naar het noorden zal pas weer functioneren in maart. Het hele spoornet verkeert in een abominabele staat.
Ik pas de reisroute aan om toch te kunnen treinen en vertrek gezwind naar Bahia Blanca, een stadje met een grote en drukke zeehaven. We zullen 14 uren doen over een afstand van 600 kilometer. Het inschepen is een groot avontuur, gelieve ruim een uur vooraf aanwezig te zijn! Dan staan we in de rij, daar zijn de Argentijnen erg goed in, op zijn Brits. De slang kronkelt zich ordentelijk door heel de wachtzaal en na een uur zitten we allemaal netjes op onze plaats. Zeven keer zal mijn ticketje gecontroleerd worden, telkens met mijn pas. Het pasportnummer wordt hier trouwens te pas en te onpas gevraagd. Betalen met visa, hotel inchek, geld wisselen, treininchek dus. Ik wring me in mijn zetel en val in slaap op de treincadans. S’morgen trekt een prachtig landschap aan het raam voorbij.
Velden velden, in de verte een bergketen, af en toe de gebouwen van een boerderij in het midden van een bosje bomen en hier en daar een waterput met het vee in de buurt. Afstanden dat ons Europa niet kent. De boerderijen liggen er desolaat bij, als verloren stippen in de eindeloze vlakte. Hoe leeft men hier? Hoe gaan de kinderen naar school als er elke 5 kilometer pas mensen wonen.
Ik ga drie dagen in Las Grutas aan de zee logeren in afwachting van de volgende trein. Het geweld van de Atlantic heeft grotten uitgeërodeerd in de hoge falaises. Op het strand zijn getijdezwembaden uitgehakt. De plages liggen vol met zonne aanbidders terwijl ik goed ingesmeerd zit te verbrand in de schaduw. Het is hier hoogseizoen en alle transportmiddelen en hotels zijn zo goed als uitverkocht.
Bij valavond stap ik op de “tren patagones” waar ik door een half mirakel het laatste ticketje voor een gedeelde camarote (kajuitje) kunnen kopen heb. Twee bunkbedjes en een lavabootje met handdoek erbij! Ik krijg een gepensioneerde wiskundelerares als gezelschapsdame.
We reizen van oost naar west dwars door het grensgebied van de provincie Rio Negro en Patagonia. Over een erg slecht spoor. Een reis van 20 uur voor nog geen 1000 km . Maar iedereen zit genietend door het raampje te kijken.
Het landschap is formidabel. Zo ver men kijken kan woestijn in al zijn variaties. Er wordt koffie gedronken, grote flessen pils van 1liter, en iedereen kletst met iedereen op zijn argentijns. S’avonds krijgen we steacks geserveerd aan wit gedekte tafeltjes.
In het dorp San Antonio de oeste, waar deze trein één keer per week passeert botsen we tegen 20 per uur op een camionet!! Of liever een camionet op ons. Gesprekstof te over en uren vertraging.
Ik ga in de andere klasses kijken waar het er heel wat minder luxueus aan toegaat, vol vol, inlandse mensen met hun kinderen op harde houten banken. De conducteer pluist met eindeloos geduld de gepaste mens bij het gepaste zetelnummer. Al drie weken leggen de Argentijnen me uit dat Argentina een derdewereldland is, en af en toe kan je het wel geloven.
Tegen dat we s’morgens wakker worden zijn we aangekomen in het voorgebergte van de Andes. Schoonheid zoveel als je stouwen kan. Rivieren, beekjes, het landschap groen en in de verte de ijsbedekte Andestoppen.
