Intussen ben ik aangekomen in de “straat van Magelaan” meer bepaald in het stadje Punta Arenas.

Het weer wordt alsmaar wispelturiger. “Vier seizoenen in één dag” zoals ze hier zeggen. En waaien. Ik logeer in een hospedaje, eigenlijk een prive appartement waar ze er in slagen drie kamers te verhuren door zelf op de sofa te slapen.

Dit appartementsblokje is aan elkaar gelijmd zoals blijkbaar alle kabouterhuizen hier in het zuiden. Het waaaaait!!!! In mijn kamer davert de buitenmuur die opgetrokken is uit platen. Het bed is aan de muur vast genageld en davert lustig mee. Door de ramen giert en zingt de wind, de gordijnen dansen op zijn ritme. Centraal in het appartment staat een gaskacheltje te branden. Met de pijp door de kamers en hop naar buiten. Mensen mensen, en dit is zomer.

En de Chilenen én de Argentijnen subsidieren met goedkope gas uit eigen voorraad de vrijwilligers die het zuiden willen bevolken. Het resultaat is dat men hier meer voor buiten stookt dan voor binnen. Geen isolatie of “aislación” zoals men mij hier leert. Ik heb al veel aan ecologie gedacht op deze reis, én in het tropische deel, en hier in de koude.

Magalhaes dus. Op een werfachtig museumpje in Punta Arenas zijn replica’s op ware groote te zien de Nao Victoria, het schip waarmee Magalhaes voor het eerst de tegenwoordige provincie Magellanes doorvoer. En van de Beagle, het schip waarin Darwin hem achterna ging drie eeuwen later. Het zou ook “het museum van het doorzettingsvermogen” kunnen heten.

Darwin zijn voertuig is een luxeversie in vergelijking met Magalhaes zijn schuitje. Maar beiden zijn claustrofobische primaire verblijven. Als ik denk hoe hard we al dooreen geschud werden de 14 uur op de Pasific. Zonder storm, op een heel stabiel schip, met alle ruimte en confort.

Fernao de Magalhaes was een Portugees, die rijkbeladen met oorlogsbuit en met een pak zeevaart-ervaring, teruggekeerde uit Indie begin 16°eeuw.

Hij stelde zijn project, een westwaardse doorgang naar de rijke Maluku eilanden te vinden, voor aan de Spaanse koning, die niets liever wou in de toen grabbeltocht naar rijkdommen in de nieuw ontdekte werelden. Op deze manier zou Magalhaes het originele doel van de reis van Columbus met succes bereiken.

Van de vijf vertekkende schepen zou uiteindelijk alleen de sao Victoria voor het eerst de wereld rondvaren en terugkeren op haar vertrekpunt. Echter zonder Magalhaes die sneuvelde onderweg in de Filippijnen. Als men het instumentarium ziet, de gebrekkige wereldkaarten van toen, de benauwde boot met primair zeilsysteem, moet het geen senicure geweest zijn. Het reisverslag van deze rondvaart is een opsomming van doodslag, verraad, oorlog, desertie, kommer en kwel.

Maar de man is vereeuwigd als dank voor zijn volharding. De “straat van Magelaan” in het tegenwoordige Chile draagt zijn naam. De zuidelijkste Chileense provincie heet Magellanes. De meest voorkomende pinguin alhier is de Magellanic penguin. De Prachtige Magalanic woodpecker. Standbeelden, in elke stad een straatnaam. De wispelturige oceaan ten westen van het Amerikaanse continent werd door hem gedoopt met de veraderlijke naam “De Pacific”. “Tierra del Fuego” eveneens omdat hij in de verte een vuur zag. Eén van de galaxy in de melkweg noemt de Magallanic cloud. En ik heb nog wel wat vergeten

De stad leeft nog altijd een groot deel van de zee. Visvangst. Cruises vertrekken en komen aan. Ze hebben dan ook een monument opgericht. Een ode aan het schip. Kinderen spelen erop en rond. In het ijskoude water. Gente Magallanes!!

Hier zie ik de eerste kolonie Comorant. Albatrossen vele, zoals bij ons de meeuwen