De Chilenen hebben iets dat nóg zuidelijker ligt. Puerto Williams. Een legerbasis gelegen aan Kaap Hoorn. Voorlopig nog geen stad maar daar wordt aan gewerkt. De grens tussen Argentina en Chili loopt precies in het midden van het Beagle kanaal. De twee landen leven in een moeilijk nabuurtschap. Tijdens de “Pacific war” heeft Chile Tierra del Fuego aan Argentina geschonken op voorwaarde dat ze zich niet zouden bemoeien met de Chileense geschillen met Peru en Bolivia. Tijdens de oorlog om de Falkland eilanden (Islas Malvinas ) stonden ze weer aan verschillende kant: Chile met de Engelsen, Argentina die zelf de eilanden wilde bezetten, ertegen. En nu een potje robberen over de geldstroom die de toeristen binnen brengen. Waar is het eind van de wereld precies?

Ik neem het transport over het Beagle kanaal van Ushuaia naar Puerto Williams. We zijn met vier mensen die vandaag willen oversteken. Het water is onrustig. De boot een polyester onding met veel te zware buitenboordmotoren. Na een half uur flink door elkaar geschud komen we aan een steigertje. Dit is pas het einde van de wereld! Leeg, verlaten en oneindig ruw en mooi. Kouder zelfs ondanks de nauwelijks 60 km verschil.

Een uur rijden door dit woeste landschap brengt ons in Puerto Williams. In dit godverlaten dorp eindigt mijn reis naar het zuiden. Over land kan men niet verder. En hier zie ik, eindelijk, voor het eerst isolatie gebruiken bij de woningbouw! Ik neem van de weeromstuit een foto, mét de uitvoerende heren erbij.

Morgen zal ik aan de terugkeer beginnen. Opnieuw naar het noorden met de Ferry Yaghan, terug naar Punta Arena.

Ik voel me op een rare manier een beetje triestig en neem me voor terug te komen en dan Antartica te bezoeken. Met warmere schoenen en kleren en vooral de nodige dollars in mijn zak.

De bootreis naar Punta Arena duurt 32 uren, het is een grauw grijze dag met af en toe wat regen. Ineens wat zon, een 180° regenboog! En weer glijden we door dit prachtige berglandschap. We lossen wat olievaten aan een legerbasisje en verder geen mens te bekennen.

Walvissen des te meer. Negen maal zullen we een fontijntje zien in de verte, één keer drie tegelijk!! Zeeleeuwen, wat zien die dieren er altijd speels en dartel uit, terwijl ze hoogst waarschijnlijk gewoon voedsel zoeken.

Vele nationaliteiten zijn weer vertegenwoordigd tussen de ongeveer 50 passagiers. Half Europa heeft een delegatie gestuurd. Russen komt men alsmaar meer tegen. Allemaal drinken ze ondanks het alcoholverbod aan boord. Hoe stereotiep! Een zeldzame noord Amerikaan. Een fietsende Canadees die beweert geen koude te voelen en met blote benen heel de Andes doorgefietst heeft. Een zwaar ingepakte motard. Nationaliteit onbekend. Hij heeft de hele reis aan zijn machine gesleuteld en geen woord gelost. Mensen uit Puerto Williams die evenmin koude voelen. De dames dragen zomerkleren, het is hier tenslotte zomer nietwaar. Zij reizen gratis want het is hun enige verbinding met het vaste land. We kletsen met wie naast ons staat en doen aan walvisje zoeken. Erg gemoedelijk. Tegen dat we aankomen, midden in de nacht, spat deze gemeenschappelijkheid “poef” uit elkaar. Er wordt een run op de weinige taxis gelanceerd. We zijn weer in de bewoonde wereld!!